..Ξύπνα στην πραγματικότητα..

Πόσο πολύ θα ήθελα να μιλήσω για τις διακοπές μου..να αναρτήσω φωτογραφίες από την πανέμορφη Ικαρία και τις απίστευτες παραλίες της όμως δεν μπορώ..8 μέρες χωρίς ραδιόφωνο,χωρίς τηλεόραση,ζώντας κυριολεκτικά σε μια άλλη διάσταση κατέρρευσαν με το που μπήκα στο πλοίο της επιστροφής.Επιβάτες αναστατωμένοι από όλα αυτά που για μέρες αγνοούσα και ένα λιμάνι σκοτεινό,σκεπασμένο από ένα κόκκινο σύννεφο με περίμενε κάνοντας με να σαστίσω με τον πλέον πιο τραγικό και αδιανόητο τρόπο.Έφτασα σπίτι και κάθισα σιωπηλά μπροστά από την οθόνη αντικρίζοντας τις πιο απίστευτες εικόνες φρίκης.

Μέχρι και σήμερα,πέμπτη μέρα ντροπής( αν δεν κάνω λάθος ),δεν νομίζω ότι έχω πραγματικά συνειδητοποιήσει το πραγματικό μέγεθος της καταστροφής.

Όταν κάηκε η Πάρνηθα το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να κλαίω και να καταριέμαι ένα κράτος ανυπαρξίας..όμως που να’ξερα αυτό που θα επακολουθούσε..

Ήθελα επίσης να μιλήσω και για την σημερινή στάση διαμαρτυρίας όμως μου είναι δύσκολο να εκφράσω οποιοδήποτε συναίσθημα,οποιαδήποτε εντύπωση για το γεγονός γιατί απλά το ένιωσα σαν μια χλιαρή συγκέντρωση κόσμου.Μπορεί αριθμητικά να περάσαμε το μήνυμα συμπαράστασης όμως περπατώντας ανάμεσα στο πλήθος το μόνο που ένιωθες ήταν το απόλυτο κενό.Θεατές μιας καταστροφής που ακόμα φαντάζει πολύ μακριά μας.Μια απόσταση που φοβάμαι όμως ότι θα εκμηδενιστεί πολύ σύντομα..Τότε θέλω να μας δω,όταν συνειδητοποιήσουμε για τα καλά αυτό που χάσαμε..

..Ξύπνα στην πραγματικότητα..

- anadasosi.blogspot.com -

(e-mail εθελοντή δασοπυροσβέστη)

>> 21/8/2007>> "Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη.

Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας. Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας.

Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν.

Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα.

Μα δεν θα ξεχάσω οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ. Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.

Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου... Λίγη στάχτη στα μαλλιά... δολοφόνοι...

Όλοι στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας!

ΑΦΗΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΧΤΗ. ΓΙΑΤΙ;

ΟΛΟΙ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.

Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 το απόγευμα. Στην πλατεία Συντάγματος και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.

Αποδοκιμάζουμε το αίσχος χωρίς πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

The Postal Service

"This Place is a Prison"



What does it take to get a drink in this place?


What does it take,how long must I wait?

Postal Service

This summer..

..turns out to be such a big joke!
Ι truly – deeply and totally HATE summer.. and its official! I’m breaking up with it ..or the idea of it..
Πως καταφέρνω κάθε φορά να τιμωρώ τον εαυτό μου κάνοντας τις ίδιες σκέψεις, επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος νοητά ξανά και ξανά!Δεν βγάζω άκρη..
Φταίει η εποχή?Σίγουρα φταίει ο μήνας,φταίει και η ανόητη φύση μου που εξαναγκάζει τον εγκέφαλο να επεξεργαστεί εικόνες και καταστάσεις οι οποίες πλέον δεν έχουν κανένα νόημα, καμία θέση στην ζωή μου.Νομίζω ότι απλά έχω ανάγκη από διακοπές..Έχω ανάγκη να εξαφανιστώ!Να ξορκίσω οτιδήποτε οικείο!Τα βαρέθηκα όλα..δουλειά,ρουτίνα,ζεστή,πίεση ..βαρέθηκα!

Φεύγω λοιπόν μπας και βρω λίγη ψυχική ηρεμία.Στις 18 πατάω Ικαριώτικο έδαφος. Επιτέλους ένας διαφορετικός καλοκαιρινός προορισμός!Είχα φυσικά την συνηθισμένη πρόσκληση από Μυτιλήνη(αυτή τη φορά προς έκπληξή μου και από εκεί που δεν το περίμενα.. μα όλοι πάνε Μυτιλήνη φέτος,what the heck???)αλλά αν πήγαινα απλά θα χτυπούσα το κεφάλι μου στον όποιο διαθέσιμο τοίχο.Και ναι,γαμάτο νησί,still top on my list αλλά 3 χρονιές in a row με λίγο off the balance material για ιδανικό περσινό farewell ήταν αρκετό ώστε να στραβοκαταπιώ με το πρώτο άκουσμα του «έλα θα περάσουμε καλά».Ναι,μια χαρά.. Θα γελούσα πολύ με την πάρτι μου..Θα μάθαινα πως είναι επιτελούς να πίνεις σαν τον Ορέστη Μακρή,στην θέση μάλιστα του θεατή θα είχα την καλύτερη μου φίλη η οποία φυσικά στο τέλος της παράστασης θα με εξανάγκαζε (ακόμα και με χωνί) να κατεβάσω το κοκτέιλ «βούρκος στο ποτήρι» ή αλλιώς «I wish I was dead» συνοδευμένο με λόγια που έχω ακούσει τοοοοσες φορές και αποδεδειγμένα μετά πολλά απαιτητικά crash tests μου προκαλούν εντυπωσιακές τάσεις φυγής..So θα έπαιρνα την "φουσκωτή μου βαρκούλα" και θα γύριζα με ταχύτητες speedy Gonzales και σε ακόμα χειρότερη κατάσταση πίσω στην αναθεματισμένη Αθήνα.
Συμπέρασμα..Με πονάει ακόμα που έχασα τον άνθρωπο αυτό.

(Ιου!Αύγουστος ειναι..θα περάσει)


Εχμ φυσικά όλα αυτά που γράφω δεν βγάζουν κανένα νόημα στον επίδοξο αναγνώστη (άστο μην το ψάχνεις..) αλλά σίγουρα αν δεν τα έγραφα θα έσκαγα.