Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007

Drop of time

Ελεύθερος χρόνος , μια σταματά μια ξεκινά και εσύ στο ενδιάμεσο προσπαθείς να βρεις αυτό το κάτι που θα σε κάνει να πιστεύεις στην δημιουργική του δολοφονία.
Πιάνεις το μολύβι αφήνοντας το να μουτζουρώσει ελαφρά τον καμβά.Πόσο καιρό έχεις να πιάσεις πινέλο?Τραβάς τις βασικές γραμμές και ξεκινάς με την παλέτα.Τα χρώματα διαθέσιμα,έτοιμα για να δεχτούν το πρώτο ανακάτεμα.Μπλε..βιολετί.Κίτρινο..πορτοκαλί και το πράσινο νοθευμένο.Το πινέλο ξεκινά πατώντας πάνω στην προγραμμένη του πορεία.Ξέρεις την βάση αυτό όμως που σε απασχολεί είναι η διαδρομή.
Όταν το βασικό σχέδιο ξεφεύγει και η αισθητική με την εκάστοτε ψυχολογία αναμιχθούν με τα χρώματα τοτε το αποτέλεσμα αλλάζει,θολώνοντας την αρχική εικόνα του έργου. Σαν να αλλάζεις γνώμη στα μισά.Σαν όλος ο κόσμος για μια στιγμή να βρίσκει έδρα το μυαλό σου αφήνοντας σε ελεύθερο να μεγαλουργήσεις ή να παραποιήσεις τα πάντα(καταστροφή και αναγέννηση).Η δημιουργία δύναμη εξωτερίκευσης όλων αυτών που θα ήθελες να μοιραστείς μα ποτέ δεν μπόρεσες.Ένα φυλαχτό ανυπολόγιστης αξίας. Κομμάτι κομμάτι χτίζεις τον εαυτό σου για να τον εκθέσεις μετά στα ματιά των δειλών που θα το κοιτάξουν φευγαλέα,θα σταθούν στα τεχνικά σου λάθη πετώντας την ουσία στο καλάθι των αχρήστων.Γιατί πάντα η ερμηνεία προκύπτει από την επιφάνεια των πραγμάτων?Η λεκτική(ίσως και διανοητική)αδυναμία συνειδητοποίησης ενός υπόγειου πόθου που θα παραμείνει για πάντα ένα εφτασφράγιστο μυστικό .
Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα και αίμα..

Δευτέρα, Ιανουαρίου 29, 2007

…μιλώντας για γκαντεμιές

Τι έλεγα στο χτεσινό post μου για την γκαντεμιά του Ιανουαρίου? Ε λοιπόν αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στην συσσωρεμένη apisteftable γκαντεμιά της σημερινής ημέρας . Έχουμε και λέμε..

8:10 φτάνω (αργοπορημένη όπως πάντα) στη δουλειά όπου πριν καλά καλά ανοίξει το μάτι μου μαθαίνω ότι Ααα . 2 συνάδελφοι απουσιάζουν, ο ένας λόγω ασθένειας και ο άλλος λόγω κολοβαρεματικής αδειούλας Βου. Ο συνάδελφος 3α πήγε μεταφορών (άρα καλά κρασιά)και ο συνάδελφος 4α θα περάσει ολόκληρο το πρωινό και βάλε στο πρωτοδικείο για να ετοιμάσει κάποιες εκκρεμότητες του κέντρου. Περιττό να πω το πόσο ατελείωτα μαλάκας έμεινα εκείνη τη στιγμή! Τι σημαίνουν όλα αυτά? Ότι μέχρι τις 14:00 μου βγήκε η πίστη και όλοι οι άγιοι απαρτία…

14:00( τώρα αρχίζει το real fun της υπόθεσης)Επιτέλους τελειώνω με τις τρισκατάρατες εργατώρες μου και με το χαμόγελο της επιτυχίας( που δεν σκότωσα κανένα πολίτη από την κούραση και τα νεύρα μου)πάω να μαζέψω τα πράγματα μου και να γίνω καπνός! Εκείνη τη στιγμή μπιπίζει το κινητό μου.. μήνυμα! Πάω να πάρω τηλεφωνάκι για να απαντήσω αλλά ναι ΧΑ θα’θελα! Η cosmote αποφάσισε να μου κόψει την σύνδεση επειδή αργοπόρησα την πληρωμή του λογαριασμού 3 ΕΡΓΑΣΙΜΕΣ ΜΕΡΕΣ! Δεύτερη έκφραση μαλάκα σχηματίζετε στη μούρη μου. Σκέφτομαι ότι δεν γίνεται και ότι κάποια zuperoμαλακία παίζετε πίσω από την πλάτη μου.. Σκέφτομαι οκ θα τους πάρω τηλέφωνο στέλνοντας τους απλά και τυπικά στο διάολο (διότι sry κιόλας αλλά δουλεύω τα πρωινά κύριε οτε που να προλάβω γαμώ την τύχη σας?)..

14:30 Φτάνω σπίτι .. πάω να τους πάρω τηλέφωνο από το σταθερό έχοντας ήδη μπριζώσει τρελά και δεν ακούω τίποτα! Το ασύρματο ψόφιο! Ούτε μπιπ ούτε τίποτα …Κοιτάζω η δύστυχη μπρίζες , βύσματα όλα μια χαρά.. ε εκείνη τη στιγμή ένιωσα το εγκεφαλικό να πλησιάζει! Έμεινα ακίνητη, αγνάντεψα για μερικά λεπτά το ταβάνι παίρνοντας βαθιές αναπνοές για να μην γίνει η έκρηξη και έφυγα σούμπιτη για το μπουρδελομαγαζάκι του οτε..

14:45 αριβάρω.. μπουκάρω μέσα βγάζοντας καπνούς! Τα ταμεία κλειστά( άρα πάει το κινητό ) και ο ευγενικός χοντρομαλάκας υπάλληλος μου ανακοινώνει με χαμόγελο ότι η περιοχή δεν έχει γραμμή λόγω καλωδιακής βλάβης.. Το τι έγινε εκεί μέσα δεν θα το αναφέρω καν.. μόνο την αστυνομία δεν φέρανε!

15:10 Φεύγω με μια έκφραση στο πρόσωπο μου που μόνο ένας ανικανοποίητος μανιακός δολοφόνος θα είχε.. και προσπαθώ να βρω ένα γαμωταρίφα να με πάει σπίτι προτού γίνει η πυρηνική έκρηξη και εξαφανίσω από τον χάρτι τον δήμο Περιστερίου...και περιμένω.. και περιμένω..και περιμένω..ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ!Να έχω σκάσει!..και καλά το περίμενε..τον αέρα που είχε σηκωθεί που τον πας?Από τα νεύρα μου κάπνιζα σαν φουγάρο ο αέρας να μην με αφήνει να ανάψω τσιγάρο,για να τα καταφέρω έπρεπε να χωθώ σχεδόν ολόκληρη μέσα στο παλτό μου, με αποτέλεσμα το αυτονόητο!..ε αυτή τη στιγμή πρέπει να έχω κάψει και μια ολόκληρη τούφα απ’τα μαλλιά μου!)

15:35 Επιτέλους σπίτι ..Χωρίς κινητό , χωρίς σταθερό , χωρίς internet (omg) σε κατάσταση κατάρρευσης σκέφτομαι τι να κάνω ώστε ααα. Να επικοινωνήσω με μια φίλη που σήμερα της είπα ότι θα βρεθούμε μετά από πολλές απανωτές ακυρώσεις Βου. Με τον κολλητό μου που μεθαύριο φεύγει για στρατό και έλεγα μπας και τον δω σήμερα για κανένα ποτό και Γου τον father μου για να τον ειδοποιήσω ότι αύριο λήγει η προθεσμία πληρωμής του γαμωτεβε διότι ως γνωστών ότι θυμάμαι χαίρομαι (του οποίου τα χρωματιστά χαρτονομίσματα δεν τα διαθέτω γιατί μετά το shopping therapy της κολάσεως που έκανα της προάλλες δεν μου έχει μείνει μια..και πάλι καλά που κράτησα για το γαμωκινητό αλλά αυτό θα το αφήσω ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΟ)..Λοιπόν έχουμε και λέμε…σήματα καπνού? Καίγοντας τον λογαριασμό του οτε (σε ένδειξη διαμαρτυρίας?) ..σήματα mors (και να ξερα λες και ξέρουν οι άλλοι?) Με τα ελτα?( τέτοια ώρα τέτοια λόγια) Με ταχυδρομικό περιστέρι?(προλαβαίνω να πιάσω ένα τώρα ,να το εκπαιδεύσω και να κάνω την δουλειά μου?και όλα αυτά το πολύ μέσα σε μια ώρα? εεε? ιχ ιχ ιχ ιχ #$%#&^# εγκεφαλικό ιχ ιχ ιχ%#$%#@ )…Με courier????(βρε δεν πάνε στο διάολο όλοι τους!!)

Λεπόν σε..χμμ…1ωρα πρέπει να είμαι στο γραφείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης(!?!)όπου και θα μαζευτούμε για να κανονίσουμε για το μάθημα φωτογραφίας.. Ελπίζω να μην ανοίξει η γη να με καταπιεί ,να μην μου ρθει ο ουρανός καπάκι,να μην με πατήσει αυτοκίνητο-φορτηγάκι-νταλίκα-οδοστρωτήρας-αγροτικό-ΠΑΠΑΚΙ και γυρίσω σπίτι μου ολόκληρη και όχι σε κομμάτια(και αναρωτιέμαι τώρα εγώ..την γαμάς την τύχη σου ή δεν την γαμάς?)!Ελπίζω επίσης η γκαντεμιά της σημερινής ημέρας να εξαντλήθηκε έτσι ώστε να μην αναγκαστώ να συνεχίσω αυτό το καταραμένο ποστάκι..

18:00 οκ απλά είμαι τρελά χαρούμενη!Όχι μόνο την έβγαλα καθαρή στο πήγαινε – έλα ΑΛΛΑ γνώρισα και την φωτογράφο που θα μας κάνει μάθημα κάθε Δευτέρα-Τετάρτη και είναι απίστευτη και επιτέλους η βλάβη του σταθερού αποκαταστάθηκε(τώρα μας μένει μόνο να δούμε πότε θα επισκευαστεί ο δυσλειτουργικός εγκέφαλος τους!),εξού και το net (ρε μπας και τα καντήλια να έπιασαν τόπο?)…τέλος καλό όλα καλά υποθέτω!χουρέι!!!!

Κυριακή, Ιανουαρίου 28, 2007

Greetings!

Έχουν περάσει τόσες μέρες από την τελευταία φορά που έγραψα ποστάκι στο blog μου και αυτό γιατί εδώ και κανένα μήνα με ταλαιπωρεί το δεξί μου χέρι. Τενοντίτιδα για να ξεκινήσει καλά αυτή η χρονιά και μου σπάει το νευρικό μου σύστημα! Είμαι αναγκασμένη να χαπακώνομαι με αντιφλεγμονώδη και στη δουλειά να το κρατώ δεμένο για να αποφύγω τις ανεπιθύμητες απότομες κινήσεις που επιβαρύνουν τον καρπό μου.. δηλαδή τρέχα γύρευε! Το δε γαματο της φάσης είναι ότι στη προσπάθεια μου να μην το κουράσω (γιατί με ταράζει στο πόνο) ρίχνω περισσότερη πίεση στο αριστερό το οποίο, όπως ήταν φυσικό,έχει αρχίσει να τα φτύνει!Το μόνο που μένει τώρα είναι να γίνουν σετακι αυτά τα δυο.Τότε να δω τι στο καλό θα κάνω..

..Συνεχίζοντας λοιπόν το συνοπτικό γκαντεμο-tour(Ιανουάριος 2007 και μη χειρότερα!)φτάνουμε στην επίδοξη(αλλά πολύ υπολογίσιμη)προσπάθεια του λαιμού μου ο οποίος κάνει φιλότιμες προσπάθειες ώστε να γίνουν τα νεύρα και η ψυχολογία μου ζαρτιέρες(..μια αναβάθμιση διακρίνω)!τι συμβαίνει λοιπόν και μ’αυτό?..Έχουμε και λέμε..Δυο ιώσεις καπάκι μου αφήσαν ένα αναμνηστικό δώρο για να τις θυμάμαι. Λαρυγγίτιδα!Πράγμα μου δεν θα με ανησυχούσε γιατί στη τελική σιγά τα ζαρζαβατικά.. δεν είναι δα και κάτι τόσο ασυνήθιστο,όμως η μαακία έχει κρατήσει πάνω από δυόμιση βδομάδες!Ξεκίνησα λοιπόν και εγώ μια ειδική αντιβιωσούλα(οι χίλιες και μια χρήσεις του πατέρα φαρμακοποιού)σε μορφή σπρέι μπας και δω άσπρη μέρα.

Παρόλα αυτά ευτυχώς έχω και καλά νέα.Το πρώτο και καλύτερο είναι ότι επιτέλους θα ξεκινήσω τα πολυπόθητα μαθήματα φωτογραφίας!Τη Δευτέρα έχουμε την πρώτη μας συνάντηση για να κανονίσουμε τις μέρες/ώρες άρα υπολογίζω ότι αρχές του μήνα θα μπει και αυτό στο πρόγραμμα μου(very cool indeed!!). Αχ νιώθω απίστευτα ενθουσιασμένη!!!!.

Tο δεύτερο νέο είναι ότι σχεδιάζω τετραήμερη απόδραση με την κολλητή μου, με προορισμό τα Καλάβρυτα, 8 με 11 Φεβρουαρίου. Επιτελούς θα φύγω για μερικές ημέρες από την καταραμένη Αθήνα!! Hehehehe!!!! Πραγματικά αυτή η εκδρομούλα είναι ότι πρέπει για να αναπτερωθεί η ψυχολογία μου.. Τέσσερις μέρες μακριά από τους πάντες και τα πάντα.. Κλειστό το κινητό ,πολλές φωτογραφίες(κοίτα Ιάπωνας τουρίστας), αραλίκι και όλα αυτά τυλιγμένα σ’ένα πανέμορφο τοπίο. Απλά γαμάτο!

Until next time .. こんばんは!!!

Πέμπτη, Ιανουαρίου 25, 2007

Confide in me.. ;)

Κυριακή, Ιανουαρίου 21, 2007

How sad -sick- is this?

postsecret.blogspot.com

Χαζεύοντας σήμερα το post secret είδα την ακόλουθη καταχώρηση η οποία φυσικά μου κίνησε το ενδιαφέρον.. Κάθισα λοιπόν και έψαξα για πληροφορίες. Πως είναι δυνατόν άλλωστε ένας φυσιολογικός άνθρωπος χωρίς (έστω φανερές) ψυχολογικές διαταραχές ενδόμυχα να τρέφει τέτοια διαστροφή?

Body Integrity Identity Disorder (BIID), also known as Amputee Identity Disorder or Apotemnophilia (from Greek αποτέμνειν "to cut off", and φιλία "love of") is the overwhelming desire to amputate one or more healthy limbs or other parts of the body. Sometimes its sufferers take it upon themselves to amputate their own limbs and/or penis. Although it most commonly refers to people who wish to amputate limbs, the term BIID, or 'wannabe' also applies to those who wish to alter their bodily integrity.

The more recent names have generally replaced the name "apotemnophilia" because the identification of this disorder simply as a paraphilia is now increasingly believed to be incorrect.

A person with BIID typically wants one or more of his or her limbs cut off. The condition should not be mistaken for a person with acrotomophilia, who is sexually attracted to other persons who are already missing limbs. In the BIID community, these people are referred to as 'devotees'. However, there does seem to be some relationship between the two disorders, with some individuals exhibiting both conditions.

Today, very few surgeons will treat BIID patients by giving them what they want. Some act out their desires, pretending they are amputees using prostheses and other tools to ease their desire to be one. There are hence several recorded cases of sufferers resorting to self-amputation of a "superfluous" limb, for example by allowing a train to run over it, or by damaging the limb so badly that surgeons will have to amputate it. Often the obsession is with one specific limb, with patients "not feeling complete while they still have a left leg", for example. However, BIID does not simply involve amputation. It involves any wish to significantly alter body integrity. Some people suffer from the desire to become paralyzed, blind, deaf, use orthopaedic appliances such as leg-braces, etc. Some people spend time pretending they are an amputee by using crutches and wheelchairs at home or in public; in the BIID community, this is called the 'pretender'. The condition is usually treated as a psychiatric disorder.

Persons suffering from BIID can be as young as four or five years old when they first discover their condition, for example by feeling jealous of an amputee. Some BIID patients compare the evaluation of BIID as a psychiatric illness to the historical classification of homosexuality as a mental illness. Some people with BIID compare their feelings of being "meant" to live with an altered body to the feelings of transgender people (though it should be noted that transsexual people in particular feel that they are meant to have a normal body of the opposite sex, not an altered version of the body they have, making the comparison imperfect). People with BIID consider it to be an unconscious, inborn condition, much like sexual orientation. The same argument -- no one would choose to have something this difficult -- is applied. Some BIID-rights advocates suggest that as little as 30 years ago, being transgender, gay, bisexual or anything relating to that was considered just as "wrong" as BIID is today, and that this should change in the future.

The exact causes for BIID are currently unknown. However, some experts have put forward theories as to why some people suffer from this illness. One theory states that a child, upon seeing an amputee, may imprint their psyche, and the child adopts this body image as their "ideal." Another popular theory suggests that a child who feels unloved may believe that becoming an amputee will attract the sympathy and love they need. The biological theory is that BIID is a neuro-psychological condition in which there is an anomaly in the cerebral cortex relating to the limbs; c.f. Proprioception. The feelings and urges to have an amputated limb begin in almost all sufferers before they reach adolescence. Many sufferers can recall the first amputee they saw, which resulted in a kind of "recognition response" in regards to their previously vague feelings of discomfort.

While people with BIID are commonly thought of as "psychos," a diagnosis of psychosis excludes a diagnosis of BIID. The vast majority of BIID sufferers are male, although there are some female sufferers as well.

Symptoms of BIID sufferers are often keenly felt. The sufferer feels incomplete with four limbs, but is confident that they will feel better about this post-amputation. The sufferer knows exactly what part of which limb should be amputated to relieve their suffering. This is commonly an above-the-knee amputation. The sufferer has intense feelings of jealousy toward amputees. They often pretend, both in private and in public, that they are an amputee. The sufferer recognizes the above symptoms as being strange and unnatural. They feel alone in having these thoughts, and don't believe anyone could ever understand their urges. They may try to injure themselves to require the amputation of that limb. They generally are ashamed of their thoughts and try to hide them from others, including therapists and health care professionals.

More research needs to be done about BIID and apotemnophilia - only a few studies have been done on the subject; but as research gains ground, more and more hospitals recognize the condition.

(http://en.wikipedia.org/wiki/BIID)

Επίσης εντυπωσιακή είναι και η συνέντευξη ατόμων με αυτή τη πάθηση..

(http://abcnews.go.com/Primetime/Health/story?id=1806125&page=1)

Παρασκευή, Ιανουαρίου 12, 2007

a moment to be real(?)



Σήκωσα το βλέμμα μου μετά από μήνες. Κοίταξα παντού αλλά δεν σε βρήκα και ένιωσα ασφάλεια. Μόνη. Τελείως μόνη. Επικίνδυνο πράγμα η μοναξιά. Αν δεν την αγαπήσεις και θα σε κατασπαράξει .

Πριν λίγο είπα να τσεκάρω την θερμοκρασία μου. Ναι, για ακόμα μια φορά είμαι άρρωστη!

39.4

39και 4.. 4και 3 .. 7 και 9 μας κάνουν 16.Περίεργο αλλά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από την παιδική μου ηλικία.Όλα είναι θολά,μπερδεμένα. Σαν κάποιος να πήρε τις αναμνήσεις μου και να της έβαλε σε ένα μεγάλο shaker. Πρώτα τις κούνησε καλά και μετά τις σέρβιρε στο ποτήρι του χρόνου προς κατάποση και χώνεψη. Δεν έχω καν φωτογραφίες από τα παιδικά μου χρόνια .Η μητέρα μου μια μέρα αποφάσισε να «καθαρίσει» κάθε μεριά του σπιτιού από εικόνες και πράγματα που τις θύμιζαν τον πατέρα μου. Υποθέτω ότι με πήρε και εμένα αυτή η σκούπα.

«Είδα τα δέντρα που σκαρφάλωνα κομμένα ,σε φορτηγό τα όνειρα φορτωμένα ..για το καλό μου»

Παρόλα αυτά, αν και δεν μπορώ όσο και να προσπαθήσω, να βάλω αυτή τη πολυπόθητη σειρά στις αναμνήσεις μου, μπορώ κλείνοντας τα μάτια και να δω μερικές σκηνές σαν απο βουβό κινηματογράφο. Λίγες εικόνες με κίνηση σε ασπρόμαυρο φόντο. Άνθρωποι που μιλάνε έντονα ή και χαλαρά .Τη μια φωνάζουν εκνευρισμένα ,την άλλη χαμογελούν . Όλα αυτά είναι τα απομεινάρια 25 χρόνων. Λυπηρό? Δεν το νιώθω. Απλά θεωρώ πως επιλέγω ποιες πληροφορίες θα συγκρατήσω και ποιες θα απορρίψω. Σαν την σκούπα της μητέρας. Καθάρισε αλλά πίσω της άφησε μια μικρή ποσότητα σκόνης. Να μπαίνει στα ρουθούνια της για να της θυμίζει τα παλιά της λάθη. Να μου θυμίζει και εμένα αυτό το κοριτσάκι που πάλευε.. και πάντα, μα πάντα έβρισκε τρόπο να αντιμετωπίζει τη θλίψη του αποχωρισμού και συγχρόνως να δίνει θάρρος σε μια γυναίκα που περνούσε τα πάνδεινα ενός άσχημου διαζυγίου.

«Για το καλό μου ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου. Πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου και είμαι στον θάλαμο εννιά για το καλό μου, στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου»

Ο πυρετός δεν με ενοχλεί πια.. Νομίζω αντιθέτως ότι την έχω καταβρεί με την ελαφριά ζαλάδα που μου προκαλεί. Αποφάσισα μάλιστα αυτή τη φορά να μην κατεβάσω ούτε ένα χαπάκι.. έτσι για να δω μέχρι που μπορεί να φτάσει (καίγομαι ,καίγομαι ρίξε κι άλλο λάδι στην φωτιά)

Το μόνο εκνευριστικό είναι ο πονόλαιμος. Δεν μπορώ να καπνίσω και μου την σπάει. Αύριο έχω και ωδείο. Τι γκαντεμιά και αυτή?

Θα ήθελα πραγματικά να ξεκινήσω αυτή τη στιγμή γράφοντας για όλα αυτά που μου την δίνουν στα νεύρα τις τελευταίες μέρες.. από το πανάσχετο θέμα του monitor(τι ξεφτίλα και αυτή? αλλά μάλλον το θέμα έχει ξεπεραστεί πια, γιατί πώς να το κάνουμε? έχουμε μια “γαμάτη” ιεροτελεστία σαν λαός. Κατανάλωση,όσο τα νέα είναι ακόμα ζεστά-χώνεψη με μπόλικη σοδίτσα-αφόδευση και καζανάκι. Είμαστε καλοφαγάδες και πάντα βρίσκουμε κάτι ποιο φρέσκο για να ικανοποιήσει την πείνα μας για στομαχικό τζέρτζελο) ..μέχρι και με εσένα θα μπορούσα να ασχοληθώ που ενώ σε έβλεπα γιουβέτσι μου βρήκες κοκορέτσι(..συμπέρασμα ο πυρετός μου φέρνει λιγούρες)

..και έχω κριμέεεενο το σουγιά για το καλό μου!

Καληνύχτες

Δευτέρα, Ιανουαρίου 08, 2007

Βραδινές περιπλανήσεις



Φώτα.Κίνηση.Μουσική του δρόμου και της μοναξιάς. Περιπλανιέμαι ανάμεσα σε κόσμο που βιάζετε χωρίς να ξέρει το γιατί.Όλοι τρέχουν προσπαθώντας να προφτάσουν το χαμένο όνειρο μιας ζωής που δεν τους αντάμωσε ποτέ. Κάποιοι στριμώχτηκαν σε ουρές γιατί θεώρησαν ότι κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά τους ενώ κάποιοι άλλοι πίστεψαν σε φτηνές αυταπάτες και βολεύτηκαν μέσα σε αυτές.Όσοι ένιωσαν το ψέμα ασπάστηκαν το πιοτό της λήθης.Τους λιώνει τα σωθικά όμως υπομένουν τον πόνο γιατί δεν βρίσκουν πια τη δύναμη να παλέψουν.Φοβούνται και κάνουν πίσω.
Σε ένα στενό δρομάκι της κουραστικής Αθήνας βρίσκω καταφύγιο.Ένας μικρός χώρος στολισμένος με ζεστές παρέες ανθρώπων που χαμογελούν στο τώρα προσπαθώντας να αποφύγουν το μετά.Κάπου στο κέντρο,καθισμένος πάνω σε ένα στενό σκαμπό,κάθετε ο Κώστας(
Kucci)παίρνοντας μια τελευταία τζούρα από το τσιγάρο του.Ρίχνει μια ματιά τριγύρω,μας σκάει ένα χαμόγελο και παίρνοντας στην αγκαλιά του την κιθάρα ξεκινά.

«Γύρισε πίσω για να δεις τα μάτια μου πόσο ακριβά την μοναξιά πληρώνουν.Γύρισε πίσω να μου πεις το όνειρο πως τελειώνει..και των ματιών μου η θάλασσα με ποιο τρόπο στεγνώνει»

Τις μαύρες μέρες που ο ήλιος κρυβόταν πίσω από τους ψηλούς τοίχους της μελαγχολίας η φωνή του ήταν η μοναδική που απαντούσε στην σιωπηλή παράκληση για βοήθεια.Σαν το χέρι που σε τραβάει από την φουρτουνιασμένη θάλασσα..από σίγουρο πνιγμό.Έβρισκε τρόπο να τρυπώνει στην ταραγμένη μου ψυχή και να της μιλάει με λόγια γλυκά που παραμέριζαν τον πόνο και θεράπευαν σταδιακά την πληγή.Δεν το ξέρει αλλά του οφείλω πολλά..

Να’σαι καλά φίλε μου..

Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007

Hell-o!


Greetings and salutations everyone!
Παρασκευή και το ωδείο ξεκινά πάλι μετά από δυο βδομάδες γιορτινών καταχρήσεων. Δυστυχώς ο λαιμός μου ακόμα διανύει την άσχημη και μη συνεργάσιμη περίοδο του και έτσι πλέον δεν γλιτώνω την επίσκεψη στο γιατρό. Άντε να δούμε προς τι η «βραχνάδα» γιατί έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα.Να δω σήμερα τι θα κάνω στο μάθημα ..γαργάρες :P
Σκέφτομαι να ζητήσω σήμερα από τον υπεργαμάτο δάσκαλο μου να δοκιμάσω και κανένα ελληνικό τραγουδάκι ..έτσι για αλλαγή.Ίσως το «τυφλές ελπίδες».Νιώθω σε πολύ καλή φόρμα για μια δολοφονία εκ προμελέτης(αν και το αγαπώ πολύ το συγκεκριμένο κομμάτι,παρόλα αυτά υπόσχομαι να του κάνω όμορφη κηδεία)
Κατά τα άλλα ..βαριέμαι.Είμαι στη δουλειά(εξού και τα δίχως περιεχόμενο και ουσία postάκια)και συνεχίζω ακάθεκτη με το συναρπαστικό κυνήγι μύγας(μιλάμε για αναπουπουλιαστική διασκέδαση άνευ ορίων)..Γιορτινές μέρες,άδειες μέρες.. θέλω να φύγω να πάρω τα βουνά :P

Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007

Χτυπώντας μύγες..

Άλλη μια μέρα συγκλονιστικού κωλοβαρέματος στην δουλεία .Εφόσον λοιπόν εξάντλησα όλες τις «εποικοδομητικές» internetιακές ενασχολήσεις μου(blogκοαναγνώσεις και λοιπά site γενικού περιεχομένου)μπας και περάσει η ώρα κατέληξα για ακόμα μια φορά κοιτάζοντας το blogάκι μου. Άλλαξα μερικά link ,έβαλα νέα banners κτλ κτλ και έτσι αφού τελείωσα και με αυτά είπα να γράψω καμία παπαρίτσα μπας και αποβάλω το ξενέρωμα της απόλυτης απραξίας. Τι ωραία ιδέα or so I thought , cause τώρα ανακαλύπτω πως δεν έχω ιδέα για το τι να γράψω! Έχω φάει blogκόλλημα τις τελευταίες μέρες και ενώ αρχίζω ένα κειμενάκι το αφήνω στην μέση γιατί την μια με χαλάει η τροπή που παίρνει και την άλλη γιατί και από τις πρώτες κιόλας γραμμές οι ιδέες στο μυαλό μου έχουν υπερδιπλασιαστεί με αποτέλεσμα να χάνω το μπούσουλα . Ένα χάος πολυαγαπημένα μου παιδία , ένα τραγικό χάος!
Τέλος πάντων , ελπίζω να μου περάσει .. βέβαια η σύγχυση αυτή για να φύγει πρέπει να με αφήσει κάποιος παλιομαλάκας σε ησυχία .Δημιουργήθηκε νέος φυσικός νόμος ο οποίος μιλάει για την ύπαρξη του μαλάκα που μπαίνει σαν σφηνόπ…( εχμ ντροπή!)στην ηρεμία του άλλου μόνο και μόνο για ανασκαλέψει παλιές αμαρτίες και να αναστατώσει την παροντική μας διάθεση(κάτι σαν αντίβαρο σε καιρούς στασιμότητας). Αλλά οκ , όλα έχουν την θέση τους σε αυτό το κόσμο .. άρα αποδεχόμαστε την ανάγκη σου dear μαλάκα και σε συγχωρούμε (διότι you know what they say!once a malakas always a malakas .. you can’t help it!)

Και εδώ σταματώ γιατί το γκαντέμιασα και πλάκωσε δουλίτσα .. γμτ :P

Τετάρτη, Ιανουαρίου 03, 2007

Morbid Fascination

Face me.

Just face the wall..

Try me -why won’t you?- taste me..

Silence my thoughts.

Life is my shipwreck of dreams.

Please find a way out,help me,take me with you.

Drag me if you must..

I know my false.

I’ve finally seen it,

Drowning my spirit in the oblivion sky,

Spinning the wheel of nothingness,

Round my neck,round and round until the end,

Until time stops.

On an earth without boundaries.

In a sky without stars.

Find me.

Fill me.

Face the wall..

myspace layouts, myspace codes, glitter graphics