a moment to be real(?)

Σήκωσα το βλέμμα μου μετά από μήνες. Κοίταξα παντού αλλά δεν σε βρήκα και ένιωσα ασφάλεια. Μόνη. Τελείως μόνη. Επικίνδυνο πράγμα η μοναξιά. Αν δεν την αγαπήσεις και θα σε κατασπαράξει .

Πριν λίγο είπα να τσεκάρω την θερμοκρασία μου. Ναι, για ακόμα μια φορά είμαι άρρωστη!

39.4

39και 4.. 4και 3 .. 7 και 9 μας κάνουν 16.Περίεργο αλλά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από την παιδική μου ηλικία.Όλα είναι θολά,μπερδεμένα. Σαν κάποιος να πήρε τις αναμνήσεις μου και να της έβαλε σε ένα μεγάλο shaker. Πρώτα τις κούνησε καλά και μετά τις σέρβιρε στο ποτήρι του χρόνου προς κατάποση και χώνεψη. Δεν έχω καν φωτογραφίες από τα παιδικά μου χρόνια .Η μητέρα μου μια μέρα αποφάσισε να «καθαρίσει» κάθε μεριά του σπιτιού από εικόνες και πράγματα που τις θύμιζαν τον πατέρα μου. Υποθέτω ότι με πήρε και εμένα αυτή η σκούπα.

«Είδα τα δέντρα που σκαρφάλωνα κομμένα ,σε φορτηγό τα όνειρα φορτωμένα ..για το καλό μου»

Παρόλα αυτά, αν και δεν μπορώ όσο και να προσπαθήσω, να βάλω αυτή τη πολυπόθητη σειρά στις αναμνήσεις μου, μπορώ κλείνοντας τα μάτια και να δω μερικές σκηνές σαν απο βουβό κινηματογράφο. Λίγες εικόνες με κίνηση σε ασπρόμαυρο φόντο. Άνθρωποι που μιλάνε έντονα ή και χαλαρά .Τη μια φωνάζουν εκνευρισμένα ,την άλλη χαμογελούν . Όλα αυτά είναι τα απομεινάρια 25 χρόνων. Λυπηρό? Δεν το νιώθω. Απλά θεωρώ πως επιλέγω ποιες πληροφορίες θα συγκρατήσω και ποιες θα απορρίψω. Σαν την σκούπα της μητέρας. Καθάρισε αλλά πίσω της άφησε μια μικρή ποσότητα σκόνης. Να μπαίνει στα ρουθούνια της για να της θυμίζει τα παλιά της λάθη. Να μου θυμίζει και εμένα αυτό το κοριτσάκι που πάλευε.. και πάντα, μα πάντα έβρισκε τρόπο να αντιμετωπίζει τη θλίψη του αποχωρισμού και συγχρόνως να δίνει θάρρος σε μια γυναίκα που περνούσε τα πάνδεινα ενός άσχημου διαζυγίου.

«Για το καλό μου ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου. Πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου και είμαι στον θάλαμο εννιά για το καλό μου, στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου»

Ο πυρετός δεν με ενοχλεί πια.. Νομίζω αντιθέτως ότι την έχω καταβρεί με την ελαφριά ζαλάδα που μου προκαλεί. Αποφάσισα μάλιστα αυτή τη φορά να μην κατεβάσω ούτε ένα χαπάκι.. έτσι για να δω μέχρι που μπορεί να φτάσει (καίγομαι ,καίγομαι ρίξε κι άλλο λάδι στην φωτιά)

Το μόνο εκνευριστικό είναι ο πονόλαιμος. Δεν μπορώ να καπνίσω και μου την σπάει. Αύριο έχω και ωδείο. Τι γκαντεμιά και αυτή?

Θα ήθελα πραγματικά να ξεκινήσω αυτή τη στιγμή γράφοντας για όλα αυτά που μου την δίνουν στα νεύρα τις τελευταίες μέρες.. από το πανάσχετο θέμα του monitor(τι ξεφτίλα και αυτή? αλλά μάλλον το θέμα έχει ξεπεραστεί πια, γιατί πώς να το κάνουμε? έχουμε μια “γαμάτη” ιεροτελεστία σαν λαός. Κατανάλωση,όσο τα νέα είναι ακόμα ζεστά-χώνεψη με μπόλικη σοδίτσα-αφόδευση και καζανάκι. Είμαστε καλοφαγάδες και πάντα βρίσκουμε κάτι ποιο φρέσκο για να ικανοποιήσει την πείνα μας για στομαχικό τζέρτζελο) ..μέχρι και με εσένα θα μπορούσα να ασχοληθώ που ενώ σε έβλεπα γιουβέτσι μου βρήκες κοκορέτσι(..συμπέρασμα ο πυρετός μου φέρνει λιγούρες)

..και έχω κριμέεεενο το σουγιά για το καλό μου!

Καληνύχτες