For all your lies I thank you..

..but right now please,shut the fuck up!You deserve them!you deserve only the fake ones..Carry on with their misery..Love them for what they will never be.

-Πήρες τα άστρα και τα παγίδεψες στην παλάμη σου-

«Για εσένα τα πάντα ..γιατί αξίζεις τόσα πολλά»


Ήρθε με ένα ψέμα,έζησε μέσα σ’ένα ψέμα και έφυγε παίρνοντας μαζί του όλα τα ψέματα χαρίζοντας μου την αλήθεια(και ακόμα πιο πικρή όταν ανακαλύπτω ότι δεν μου την έδωσε καν ολόκληρη..όταν και χωρίς να το θέλω παραπατώ και σκοντάφτω πάνω στα υπόλοιπα κομματάκια του παζλ του ..μα τι κακός ψεύτης που είσαι!ούτε τα χνάρια σου δεν έκανες τον κόπο να σβήσεις)..Τόσα λοιπόν άξιζα για εσένα..χίλιες αυταπάτες..και η ειρωνεία?χωρίς αυτές το χάδι θα ήταν πρόθυμο το πρόσωπο σου να αγγίξει..Δίχως καμιά προσπάθεια φίλε μου,χωρίς καμιά απολύτως προσπάθεια!και γιατί?γιατί όταν ήταν σκοτάδι και φοβόμουν εσύ άπλωσες το χέρι σου για να μην πέσω..(βέβαια για την καλοσύνη σου έπρεπε να κερδίσεις και εσύ κάτι από αυτό..ε!μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!!)

-Να σας πω λοιπόν ένα παραμυθάκι?Μικρό θα είναι και άτεχνα γραμμένο όμως εμένα μου έλυσε έναν ακόμα γρίφο..

«Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό καραβάκι που βαρέθηκε το δρομολόγιο του και αποφάσισε,έτσι για αλλαγή,να δέσει σε ξένο λιμάνι,να αλλάξει λιγάκι πορεία αντικρίζοντας ένα νέο προορισμό.Έτσι λοιπόν και έκανε.. ταξιδέψε μέρες μέχρι που έφτασε σε ένα μικρό και απομονωμένο νησάκι..
Οι άνθρωποι εκεί αντικρίζοντας το,το υποδεχτήκαν με μεγάλη ευχαρίστηση γιατί είχαν χρόνια να δουν κάποιο πλοίο της γραμμής να επισκέπτεται την ξεχασμένη τους πατρίδα. Μπορεί βέβαια κατά καιρούς να έβλεπαν στον ορίζοντα διάφορα πλοία όμως ποτέ κανένα δεν τους πλησίαζε.Το καραβάκι λοιπόν αποφάσισε να μείνει.Να κάνει αυτή τη διαδρομή κάθε μέρα,χαρίζοντας χαμόγελα αλλά συγχρόνως ικανοποιώντας και την δική του ανάγκη για αλλαγή.
Πέρασαν όμως μήνες και τσούπ!ένα καινούργιο πλοίο εμφανίστηκε στα γνώριμα ύδατα διεκδικώντας το δικό του, παλιό δρομολόγιο.Φοβήθηκε λοιπόν το καραβάκι μας και χωρίς δεύτερη σκέψη έκανε αναστροφή και ολοταχώς πίσω, ξεχνώντας τις υποσχέσεις που είχε δώσει τόσο επιπόλαια στους κατοίκους του μικρού νησιού.Αλλοίμονο στο μοναχικό λιμανάκι που με τόση αφέλεια πίστεψε-γιατί είχε τόσο ανάγκη να πιστέψει-ότι επιτέλους η θάλασσα του έφερε συντροφιά..»

..και το αποτέλεσμα της κρεμάλας είναι “απογοήτευση” όμως όχι για το αντίο αλλά για το είδωλο στο καθρέφτη. Με κοιτάζει,μου γελά και εγώ θέλω να το κάνω θρύψαλα!Θέλω το αίμα να κυλήσει για ακόμα μια φορά στο χέρι μου για να νιώσω τον πραγματικό πόνο της επιλογής μου.

-Πως κατάντησες έτσι ρε γαμωτο? Το τελευταίο πανηγυράκι δεν σου έμαθε τίποτα ή μήπως δεν πόνεσε αρκετά ώστε να βάλεις μυαλό?
-Δεν ξέρω.. ή μάλλον ήξερα αλλά ήθελα τόσο πόλυ να ζήσω..Μα δεν αξίζω και εγώ λιγάκι?
-Καλά και τώρα τι καταλάβες μπορείς να μου πεις?Έζησες?Ένιωσες?Θέλεις?Μίπως θέλεις κι άλλο?
-Όχι!με πρόδωσε.. δεν θέλω άλλο! αλήθεια.. αρκετά! θέλω απλά να γυρίσω πίσω στην κρυψώνα μου,να εξαφανιστώ.
-Και τι θα καταφέρεις μ’αυτό?Νομίζεις ότι έτσι θα ξεχάσεις?Γιατί εξακολουθείς να το παίζεις ηλίθια αφού δεν είσαι!Δεν είσαι ρε γαμώτο!
-… ίσως και να’μαι .. δεν ξέρω, δεν με αναγνωρίζω πια…γιατί?Τόσα γιατί.. Πότε θα τελειώσουν?
-…
-Δεν απαντάς έτσι?Φυσικά,τι να μου πεις?Γι’αυτό σου λέω, άσε με να πάω να κρυφτώ.. μόνο εκεί νιώθω ασφάλεια..

..Και μέσα στο σκοτάδι θα βρω όλα τα κομμάτια όμως αυτή τη φορά θα είναι τα δικά μου(μάζεψα ήδη αρκετά της δικής σου ιστορίας ώστε να ξέρω..).. Θα τα συναρμολογήσω τώρα ένα ένα ψιθυρίζοντας την αγαπημένη μου μελωδία.. αυτή που για πάντα θα με συντροφεύει(ίσως στην φαντασία μου να την ακολουθει ο ήχο της κιθάρας σου και ας μην βάζω μυαλό)