Αδιέξοδο

Χαζεύοντας το πληκτρολόγιο μου και αγγίζοντας τα πλήκτρα περιμένω όλα αυτά τα μικρά σκόρπια γραμματάκια να μπουν σε μια σειρά στο μυαλό μου και να φτιάξουν λέξεις καθρέφτες των σκέψεων που πνίγονται μέσα στην τρικυμιά του μυαλού μου. Εικόνες σύντομες σαν το φλας φωτογραφικής μηχανής,από ταξίδια που πέρασαν και άλλα που θα έρθουν τρενάρουν το παρών,αναστατώνοντας την κουρασμένη μου ψυχή, τάζοντας περιπέτειες που ξέχασα να ζήσω.Αχ πως ξέχασα να ζήσω?..Κλείνω τα ματιά και προσπαθώ να εξηγήσω στον δυνάστη του εγώ μου πως η θάλασσα είναι πια πολύ μακριά.Τη διαδρομή λησμόνησα όταν ένιωσα τον άνεμο να αλλάζει πορεία.Ο χάρτης των αισθήσεων ξεθωριάζει κάνοντας την καρδιά να καλπάζει παλεύοντας με την ίδια μου την ύπαρξη.Παλμοί που καταρρέουν καθώς οι στιγμές σαν την άμμο μιας κλεψύδρας γλιστρούν και με τελεύουν.

Όμως ανοίγοντας τα μάτια δεν μπορώ παρά να αποδεχτώ το σήμερα.Αυτό που μου έμεινε και δεν είναι λίγο.Όλα τα αλλά ας περιμένουν.Δεν είμαι έτοιμη ακόμα να δεχτώ την αλμύρα της μητέρας και ας την απογοητεύω για ακόμα μια φορά.Όταν την ξαναδώ θα της ζητήσω συγνώμη.Ξέρω πως θα με συγχωρήσει,δίνοντας την μυρωδιά του ιωδίου για να με ξανανιώσει.Το πνεύμα μπορεί να ταξιδεύει μέχρι την αγκαλιά της όμως το σώμα πρέπει να παραμείνει ακίνητο μέχρι να γιάνει…Περνώ βαθιά αναπνοή και πάλι απ’την αρχή.