Just give me a pain that I am used to..

Ξύπνα!

Τι είναι? τι έγινε?

Κοίτα γύρω σου.. κοίτα!

Πόσες μέρες πέρασαν?δεν είμαι σίγουρη..κοιμόμουν βαριά,μα κανείς δεν με ξύπνησε? Ειρωνεία,έτσι?..μα φυσικά και αυτή έχει την θέση της στο «παραμύθι» σου.Βεβαια αν το καλοσκεφτώ ίσως έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα.Κανείς δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει,μόνη μου έπρεπε να ανοίξω τα μάτια και να αναζητήσω το «εγώ» που έχασα όταν βρήκα το «εμείς»(Εμείς?μαζί?Ποτέ!μη γελιέσαι..).Ξέρεις κάτι?Αρκετά με τους εφιάλτες σου,δώσε μου κάτι καινούργιο και αν δεν έχεις τότε φύγε!Εξαφανίσου από μπροστά μου..σε βαρέθηκα.Είμαι έτοιμη σου λέω!Έδωσα εντολή στα χέρια μου να απωθήσουν τον Μορφέα.Ας πάει να αποκοιμίσει και κανέναν άλλο..έτσι για αλλαγή.Έφτασε η στιγμή να νιώσω το χειμώνα,να με αγγίξει το κρύο τόσο βαθιά μέχρι να κοπεί η ανάσα μου και αυτό,πίστεψε με,θα είναι αληθινό.Εσύ δεν μπόρεσες ποτέ να μου το δώσεις .

Τα μαύρα σύννεφα είναι εκεί,ηρθαν για εμένα!Αργήσατε,όμως τώρα θα πάρω αυτό που θέλω..αυτή τη φορά θα σε νικήσω!

-Όμως τα σύννεφα κούφια, χωρίς σταγόνα βροχής-
(κι άλλο ψέμα?Δεν είναι δυνατόν!Κάποιος παίζει μαζί μου!)

Τα κοιτώ απελπισμένη αναζητώντας την υγρή τους λύτρωση όμως αυτά με κοροϊδεύουν τάζοντας μου κάτι που δεν θα μου δώσουν ποτέ.Κάνουν βόλτες στον ουρανό,κρύβουν το φεγγάρι με υποσχέσεις ανεκπλήρωτες.

Θέλεις βροχή?Παρηγοριά?Νομίζεις ότι ξεπλένοντας τις πληγές σου αυτές θα κλείσουν? Γελάστηκες..έχεις κι άλλο δρόμο να διανύσεις μικρή μου..Μέχρι τότε όμως μπορείς να βρεις την βροχή στα όνειρα σου.Ο Μορφέας δεν θα στην αρνήθει,ίσως γιατί μόνο αυτός σε λυπάται.Καληνύχτα λοιπόν..και όνειρα γλυκά.