Σάββατο, Νοεμβρίου 04, 2006

μια αλήθεια μέσα σε ένα μεγαλο ψέμα

Ήταν νωρίς το απόγευμα όταν βρεθήκαμε.Φορούσες ένα σκουρόχρωμο χακί σακάκι και είχες τα μαλλιά σου πιασμένα πίσω.Σε πλησίασα,με φίλησες στο μάγουλο και μ’ένα αμήχανο χαμόγελο προχωρήσαμε επί της Ερμού μέχρι το πλησιέστερο καφενεδάκι. Μπαίνοντας μέσα σου έδειξα το τραπέζι που είχαμε καθίσει όταν ήμασταν ακόμα στις αρχές της σύντομης διαδρομής μας.Αμίλητος με ακολούθησες.Καθίσαμε για ακόμα μια φορά στις ίδιες καρέκλες.Τότε μου κρατούσες το χέρι και το βλέμμα σου ήταν γεμάτο με όλα τα θέλω του κόσμου,τώρα δεν βλέπω τίποτα μέσα στα μάτια σου,κάτι κρύβεις,όμως τι?Άλλαξες τόσο, γιατί?Αδιάφορος,ασυγκίνητος κενός με κοιτάς.Τι περιμένεις να ακούσεις?Δεν μιλήσαμε πολύ απλά ανταλλάξαμε ματιές.Η απόσταση ανάμεσα μας πονάει αλλά πώς να σου το πω? Νιώθω τόσο άβολα και συγχρόνως πονάω τόσο που δεν μπορώ να απλώσω το χέρι μου να σε αγγίξω.Δεν με κάνεις εσύ να νοιώθω έτσι αλλά οι περιστάσεις … οι περιστάσεις,εσύ έθεσες τα όρια και τα σεβάστηκα,συμβιβάστηκα?ούτε λεπτό.Ψέμα συμβιβάστηκα,έπρεπε να το κάνω,δεν μου άφησες περιθώριο ,ούτε μια γωνίτσα για να κρυφτώ, να ξεχαστώ.Ανοίγω την τσάντα μου και σου δίνω ένα μοβ κουτί “το δώρο σου” λέω σχηματίζοντας ένα χαζό χαμόγελο,όμως τα μάτια μου είναι αυτά που θα προδώσουν την ψυχή μου,βουρκώνοντας .Καταπίνω την πίκρα της στιγμής . Την κλείνω πάλι μέσα.Παίρνω μια βαθιά αναπνοή «ηρέμισε» λέω στον εαυτό μου .. ηρέμισε? πως?θέλω να κλάψω!μην με σταματάς και εσύ !«ΗΡΕΜΙΣΕ»,ξανακαταπίνω το ξέσπασμα και κοιτώντας από το παράθυρο τον αφήνω να επεξεργαστεί το κουτάκι.Το ανοίγει και βλέποντας το περιεχόμενο,δεν λέει ούτε λέξη.Σιωπή.Απλά κρατά το κεφάλι του χαμηλωμένο . Τον κοιτώ,δαγκώνω τα χείλια μου,“δεν έπρεπε αλλά ευχαριστώ” ψελλίζει. Ξαναγυρίζω το βλέμμα μου στο παράθυρο κοιτάζοντας τους ανθρώπους που μας προσπερνούν αδιάκοπα “ήταν τα γενέθλια σου ..”.Μετά από μερικά λεπτά ζητήσαμε την απόδειξη , πληρώσαμε και σηκωθήκαμε να φύγουμε.Δεν είχαμε τίποτα να πούμε ο ένας στον άλλο ή μάλλον όχι .. είχαμε πολλά όμως οι λέξεις που μας επνιγαν χανόντουσαν στον ωκεανό των «δεν πρέπει» και «είναι αργά»(πολύ αργά).

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής,η στάση του μέτρο ήταν εκεί έτοιμη να μας βοηθήσει να εξαφανιστούμε μέσα στα υπόγεια βαγόνια μιας αντίθετης διαδρομής.Θέλω να του μιλήσω,θα σκάσω,άφησε με.. όμως και πάλι το ίδιο όχι αντηχεί στο μυαλό μου.

Κοίτα την πόλη γύρο μας.Όλα σε αποχρώσεις του γκρι.Έχω πρόβλημα σου λέω , δεν μπορώ να ξεχωρίσω πλέον τα χρώματα.Ξέρω ότι υπάρχουν,ξέρω ότι είναι εκεί όμως εγώ αδυνατώ να τα δω.Συναισθηματική αχρωματοψία θα το ονομάσω.Τα πάντα ένας πίνακας από νερομπογιά εκτεθειμένος στη βροχή.Οι σταγόνες πέφτουν πάνω στο σκούρο χειμωνιάτικο τοπίο και το μουτζουρώνουν.Δεν διακρίνω πια της μορφές.Μια θολή γκριζωπή απεικόνιση μιας πραγματικότητας που πρέπει καθημερινά να αντιμετωπίζω.Όμως δεν θέλω και τότε το πρόβλημα μου μεγαλώνει.Παλιότερα μέσα στον πίνακα αυτό ήσουν και εσύ,συγκρατούσες τις αποχρώσεις και τις έκανες να μοιάζουν ζωντανές,να πάλλονται σαν την καρδιά μου όταν έφερνα την εικόνα σου στο μυαλό μου.Τώρα όλα είναι γκρι και γι’αυτό ευθύνεσαι εσύ που με έκανες να ξεχάσω ότι στην παλέτα μου εκτός απ’το μαύρο και το άσπρο υπάρχει και το κόκκινο,το μπλε,το πράσινο,το κίτρινο και άλλα τόσα που αν τα βάλουμε μαζί μας κάνουν τον κόσμο στον οποίο αξίζει να ζω όμως που είναι ?χάθηκε και για όλα φταις εσύ.. εσύ?ψέμα! Δεν φταίει κανείς μοναχά εγώ.Ήξερα,όμως τα γκρέμισα όλα για μερικές λέξεις,ένα καλοκαιριάτικο πρωινό και ένα φιλί με γεύση τσιγάρου.Όλα για μια διαδρομή που κράτησε..λίγο πολύ λίγο. Όλα για σένα .. ψευδαίσθηση καλό μου,είμαι εγωίστρια.Ένιωσα,έζησα και χάθηκα στην διαδικασία.Αυτό είναι όλο (ένα παραμύθι)

4 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Δεν καταλαβα το τι εχει συμβει αναμεσα σας.Δεν ξερω αν συζητουσατε ποτε για οτι σας απασχολουσε.
Πρεπει να μαθει ομως την δικια σου αληθεια.
Πρεπει να του πεις οσα εχεις και κρυβεις μεσα σου.
Οχι για εκεινον αλλα για σενα.
Και να χαμογελας παντα :) κανει καλο

2:44 μ.μ.  
Blogger Aveline said...

Η ιστορία είναι απλή και συνηθισμένη..μια σχέση που καταλήγει σε διάλυση λόγω απόστασης(ίσως πάλι δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος όμως ο αριανός δεν είναι ιδιαίτερα ομιλητικό άτομο). Ξέρεις πάντα την κατάληξη σε τέτοιες φάσεις από το πρώτο κιόλας λεπτό όμως ελπίζεις ότι θα βρεθεί μια λύση (λύση;..μμ ναι..κορόιδευα τον εαυτό μου).Όπως και να έχει τώρα προσπαθώ με την αναγνωρισμένη μέθοδο της μπλογκοθεραπείας να συνέλθω..Σ’ευχαριστώ πολύ που πέρασες από το blogακι μου και ελπίζω να σε ξαναδώ(εγώ πάντως σίγουρα θα σου ξαναέρθω) :)

3:22 μ.μ.  
Blogger Little A said...

Ένιωσες κ έζησες. Το αν χάθηκες στη διαδικασία δεν νομίζω πως είναι κ τόσο σίγουρο. Ίσως κάτι να έμαθες για τον εαυτό σου κ από αυτό, απλά μπορεί να μην έχει έρθει ακόμα ο καιρός που θα το καταλάβεις.
Λες πως ήξερες από την αρχή την κατάληξη, αλλά ήλπιζες. Όλοι αυτό κάνουμε μάλλον σε τέτοιες περιπτώσεις. Ελπίζουμε κ δίνουμε ευκαιρίες περιμένοντας. Αξίζει τον κόπο τελικά? Δεν ξέρω.
Συνέχισε τη "μπλογκοθεραπεία" όπως λες. Ποτέ δεν ξέρεις! Κ να χαμογελάς

8:55 μ.μ.  
Blogger Aveline said...

Η ζωή μια μεγάλη ανακύκλωση,όλα αξίζουν γιατί όλα βοηθάνε στο να σχηματίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.Τίποτα δεν πάει χαμένο.Πάνω στις εμπειρίες σου πατάς πάντα και αν δεν λάβεις κάποια υπόψιν ή την παραβλέψεις το πληρώνεις ακριβά.
Το κακό είναι ότι όταν πονάς και νιώθεις χαμένος τίποτα δεν σε παρηγορεί,όσο κι αν βάλεις την λογική σου να υπερισχύσει.Η σαδιστική μοναξιά σε φροντίζει με τον τρόπο της..

9:31 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

myspace layouts, myspace codes, glitter graphics