Changes..

Χτες το βράδυ μου τηλεφώνησε η Ε.

Είχε κάτι μήνες να επικοινωνήσει μαζί μου και πραγματικά ξαφνιάστηκα που με θυμήθηκε(για φαντάσου!).Μέχρι και με την Μ. είχε χαθεί,που τουλάχιστον με εκείνη κρατούσε μια τυπική επαφή.Μου τηλεφώνησε λοιπόν και μετά απο μερικά σύντoμα"τι κανεις"(γιατί το πρόλογο τι να τον κάνεις :P),μου ανακοίνωσε ότι μέσα στα x-mas αρραβωνιάζεται!
Τέλος καλοκαιριού μας το είχε ξεφουρνίσει βέβαια αλλά δεν περίμενα ότι θα γινόντουσαν όλα τόσο γρήγορα .Αρραβωνιάζεται Δεκέμβρη παντρεύεται Απρίλη.Όταν λοιπόν έφαγα την πρώτη κρυάδα μου πέταξε και την ατάκα«άντε βρε,έρχεται και η δική σου σειρά σου»με αποτελείωσε!
Με την Μ. και την Ε. σχηματίζαμε το τρίγωνο της ευτυχίας των παιδικών μου χρόνων. Ήμασταν τα 3ζιζάνια που μεγαλώσαμε μαζί(αχώριστα).Κάθε σαββατοκύριακο το περνούσαμε παρέα παίζοντας και κάνοντας βόλτες στις παιδικές χαρές των ονείρων μας.Χωρίς αυτές πιστεύω ότι η παιδική μου ηλικία θα ήταν ένας εφιάλτης(στο δρόμο με τις λεύκες)και σε εκείνες το χρωστάω..τους χρωστάω πάρα πολλά.
Έφτασε λοιπόν η στιγμή που η Ε. θα παντρευτεί.Με περνάει(ούτε καν)ένα χρόνο και αποφάσισε να προχωρήσει.Τον«γαμπρό»δεν τον έχω γνωρίσει ακόμα όμως αν πάρω από τα λόγια της Μ.(και τα λίγα που ξέρω από την ίδια) δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζουν.Όμως και πάλι όλα έχουν κάποια λογική.Τα χρόνια που πέρασε στη Πάτρα σπουδάζοντας την άλλαξαν πολύ.Έγινε άλλος άνθρωπος.Η ρομαντική και ευαίσθητη πλευρά της(αυτή που αποζητούσε το άλλο της μισό,τον ερώτα και την βαθιά συγκίνηση)πέθανε και την θέση τους πήραν συναισθήματα αδιαφορίας,αποξένωσης και σκεπτικισμού.Σταμάτησε να ψάχνει για άτομα που θα την ταρακουνούσαν συναισθηματικά,που θα την έκαναν να λιώνει με ένα τους άγγιγμα ή ένα βλέμμα και στράφηκε στην αντίπερα όχθη.Το μόνο που αποζητούσε πλέον από τους συντρόφους της ήταν η ανεκτικότητα .Άτομα τα οποία δεν θα ζητούσαν πολλά,δεν θα την έκαναν να ερωτευτεί,να πληγωθεί,να ζήσει.Βολεύτηκε σε αγκαλιές άδειες,δίχως ουσία και τώρα βρήκε το απόλυτο.Ένα άτομο που απλά την ευχαριστεί γεμίζοντας την γλυκόλογα τα οποία δεν νιώθει,όμως την κάνουν να αισθάνεται όμορφα.
Πως αλλάξαμε έτσι?Δεν μπορώ να βγάλω αυτήν την ερώτηση από το μυαλό μου..Τα χρόνια μπορεί να περνάνε όμως δεν αντέχω να βλέπω τις αλλαγές που πηγάζουν από τους συμβιβασμούς της ηλικίας.Ότι μεγαλώνουμε δεν σημαίνει ότι πρέπει να σκοτώνουμε κάθε ίχνος παιδικότητας..αυτής που πάντα μας έδινε το κουράγιο να ξανασηκωθούμε όταν τρώγαμε μια σπρωξιά .Αυτής που μας έκανε να ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά και ότι το αύριο θα μας δώσει ότι το σήμερα μας πήρε. Αθωότητα , αφέλεια?Δεν με νοιάζει γιατί εγώ όταν ήμουν στην μέση κάποιου άσχημου σκηνικού κοιτούσα γύρω μου και έβρισκα πάντα το ένα και μοναδικό καλό ανάμεσα στα χίλια άσχημα. Τα παιδία αναπτύσσουν φυσικές αντιστάσεις ,είναι δυνατά πλάσματα γιατί έχουν το κουράγιο και την δύναμη να ξαναρχίζουν απ’την αρχή κάτι που "οι μεγάλοι" από ένα σημείο και πέρα σταματούν να κάνουν,Να ονειρεύονται.Να χάνουν δηλαδή το δέντρο τους μέσα στο δάσος των άλλων.
Δεν λέω..λογικό να κουράζεσαι από ένα σημείο και πέρα ,όπως επίσης λογικό να αλλάζεις γιατί η αλλαγή επέρχεται της γνώσης(και συμμόρφωσης)όμως μαζί με όλα αυτά πρέπει να σκοτώνεις και τον ίδιο σου τον εαυτό? Εκείνο που κοιτώντας το παρελθόν αγάπησες τόσο?Η ενηλικίωση είναι κακό πράγμα όταν ερχόμενη πετάει την παιδικότητα στον κάδο των άχρηστων.Ίσως και πάλι όλα αυτά που λέω να μην έχουν λογική(ίσως και πάλι να φταίει η έλλειψη καφεΐνης .. και ο χρόνος που πιέζει!πρέπει να φύγω για δουλεία!! πάλι θα αργήσω γαμώτο! άααατιμο blog)