αράχνη σε ακατοίκητο ουρανό

Η Κυριακή ατελείωτη,με κρατάει σφιχτά σαν να μη θέλει να μ’αφήσει..
Η Δευτέρα ένας αναστεναγμός που δεν λέει να τελειώσει..
Τρίτη και αφήνομαι στην πνοή του αέρα..νιώθω ζωντανή
Τέταρτη χαμογελάω συνέχεια μα το βραδάκι σκοτεινιάζουν όλα και χάνομαι.
Την Πέμπτη κοιτάζω φωτογραφίες και ξεχνιέμαι..
Παρασκευή μια σκέτη απελπισία..Μέρες πίσω,μέρες μπροστά και εγώ στη μέση του πουθενά να περιμένω χωρίς να ξέρω το γιατί.
Σάββατο μοιάζουν όλα μπερδεμένα..τι νιώθω?τι θέλω?Τι μπορώ να κάνω?..ένας μεγάλος γρίφος.

..μου είπες ότι δεν θα ξεχάσω και είχες δίκιο..Δεν θα το κάνω..Σίγουρα με την πάροδο του χρόνου θα προσπεράσω το συναίσθημα που με σκλαβώνει,όμως σίγουρα θα χαραχτεί στη μνήμη αφότου βαπτιστεί μέσα στην κολυμπήθρα των σκέψεων μου.

-Χαμογελάς γιατί τουλάχιστον εσύ ξέρεις.. Ο δρόμος με τους φοίνικες έγινε για εσένα-