Καλή Χρονιά

Follow a new path and wish with all your heart and soul that it will lead you(this time)to a world with a little less heartache and sorrow.Cause who knows?Maybe there is something good waiting
for you out there.. Maybe there is still hope..

My very best wishes to all :)

Hide and Seek

Πες μου!Πόσες μέρες έχουν περάσει?μήνες?χρόνια?αιώνες της μιας στιγμής..της προδοσίας. Κάθομαι μπροστά σου παραδομένη,με τα χέρια σταυρωμένα,με μάτια θολά,βυθισμένα σε διάφανα νερά.Αναπνοές στιγμιαίες,διακεκομμένες.Το αίμα μου αναβλύζει μέσα στις φλέβες.Οργή..Σε βαρέθηκα,με βαρέθηκες και εσύ.Όμως το τίμημα βαρύ φορτίο,ασήκωτο. Σώμα ταλαίπωρο,φθαρμένο από τo overdose των ναρκωμένων σου ονείρων.Προσπέρασε με.Ξερώ ότι μπορείς να ζήσεις ευτυχισμένος μέσα στο σάπιο σου περίβλημα.Το γουστάρεις. Το ποθείς και ας αποσυντίθεται.Σε εκφράζει γιατί σε αφήνει να το πλάσεις αλλάζοντας μορφή ανάλογα την περίπτωση.Το τέρας λοιπόν κρύβετε πίσω από μάσκα αποκριάτικη και χάνετε μέσα στο πλήθος.Όμως εγώ σε έμαθα.Σε αναγνωρίζω παντού.Να δω οι υπόλοιποι έξυπνοι πότε θα σε ανακαλύψουν,γιατί αργά ή γρήγορα θα συμβεί και αυτό.Τι στο καλό?(τι στο κακό?)

«Φτάσε στον πάτο, εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω και βρες την ευτυχία κρυμμένη,κομμένη και ραμμένη για σένα»

Κομμένη και ραμμένη για εμένα.. Σταύρωση και ανάσταση σε τιμή ευκαιρίας και η λύτρωση σερβιρισμένη με πολλά παγάκια.

Αύριο που θα σε δω θύμισε μου να βάλω το καλύτερο μου χαμόγελο.Για εσένα θα είναι, αφιερωμένο.Το δηλητήριο που μου χάρισες ανταπόδοση ζητάει και εγώ δεν μπορώ να αγνοήσω την επιθυμία του αυτή.

..και αργά το βράδυ στην αγκαλιά της ταραντούλας-με τα πλαστικά μάτια-επέστρεψε γιατί μόνο αυτή σου αξίζει.Γιατί τα λόγια που ανταλλάσετε τον ίδιο ήχο βγάζουν.Με σκεπτικό απάτης,σε φυλακή που μοιάζει με κλουβί για παπαγάλους.Κοίτα μεσ’το ψέμα και θρέψου απ’άυτο .

Some of us we hide away
Some of us we don't
Some will live to love another day
And some of us won't
But we all know there is a law
And that law, it is love
And we all know there's a war coming
Coming from above

I fell in love with a dead boy

I find you with red tears in your eyes
I ask you what is your name
You offer no reply
Should I call a doctor
Before I fear you might be dead
But I just lay down beside you
And held your hand

I fell in love with you
Now you're my one, only one
'Cause all my life I've been so blue
But in that moment you fulfilled me

Now I'll tell all my friends
I fell in love with a dead boy
Now I'll tell my family
I wish you could have met him

klaps!klaps!

Και ναι για ακόμα μια φορά είμαι άρρωστη!μα τι στο καλό?τον μικροβιομαγνήτη έχω?

ΙΟΥΥΥΥ!!!!

For all your lies I thank you..

..but right now please,shut the fuck up!You deserve them!you deserve only the fake ones..Carry on with their misery..Love them for what they will never be.

-Πήρες τα άστρα και τα παγίδεψες στην παλάμη σου-

«Για εσένα τα πάντα ..γιατί αξίζεις τόσα πολλά»


Ήρθε με ένα ψέμα,έζησε μέσα σ’ένα ψέμα και έφυγε παίρνοντας μαζί του όλα τα ψέματα χαρίζοντας μου την αλήθεια(και ακόμα πιο πικρή όταν ανακαλύπτω ότι δεν μου την έδωσε καν ολόκληρη..όταν και χωρίς να το θέλω παραπατώ και σκοντάφτω πάνω στα υπόλοιπα κομματάκια του παζλ του ..μα τι κακός ψεύτης που είσαι!ούτε τα χνάρια σου δεν έκανες τον κόπο να σβήσεις)..Τόσα λοιπόν άξιζα για εσένα..χίλιες αυταπάτες..και η ειρωνεία?χωρίς αυτές το χάδι θα ήταν πρόθυμο το πρόσωπο σου να αγγίξει..Δίχως καμιά προσπάθεια φίλε μου,χωρίς καμιά απολύτως προσπάθεια!και γιατί?γιατί όταν ήταν σκοτάδι και φοβόμουν εσύ άπλωσες το χέρι σου για να μην πέσω..(βέβαια για την καλοσύνη σου έπρεπε να κερδίσεις και εσύ κάτι από αυτό..ε!μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!!)

-Να σας πω λοιπόν ένα παραμυθάκι?Μικρό θα είναι και άτεχνα γραμμένο όμως εμένα μου έλυσε έναν ακόμα γρίφο..

«Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό καραβάκι που βαρέθηκε το δρομολόγιο του και αποφάσισε,έτσι για αλλαγή,να δέσει σε ξένο λιμάνι,να αλλάξει λιγάκι πορεία αντικρίζοντας ένα νέο προορισμό.Έτσι λοιπόν και έκανε.. ταξιδέψε μέρες μέχρι που έφτασε σε ένα μικρό και απομονωμένο νησάκι..
Οι άνθρωποι εκεί αντικρίζοντας το,το υποδεχτήκαν με μεγάλη ευχαρίστηση γιατί είχαν χρόνια να δουν κάποιο πλοίο της γραμμής να επισκέπτεται την ξεχασμένη τους πατρίδα. Μπορεί βέβαια κατά καιρούς να έβλεπαν στον ορίζοντα διάφορα πλοία όμως ποτέ κανένα δεν τους πλησίαζε.Το καραβάκι λοιπόν αποφάσισε να μείνει.Να κάνει αυτή τη διαδρομή κάθε μέρα,χαρίζοντας χαμόγελα αλλά συγχρόνως ικανοποιώντας και την δική του ανάγκη για αλλαγή.
Πέρασαν όμως μήνες και τσούπ!ένα καινούργιο πλοίο εμφανίστηκε στα γνώριμα ύδατα διεκδικώντας το δικό του, παλιό δρομολόγιο.Φοβήθηκε λοιπόν το καραβάκι μας και χωρίς δεύτερη σκέψη έκανε αναστροφή και ολοταχώς πίσω, ξεχνώντας τις υποσχέσεις που είχε δώσει τόσο επιπόλαια στους κατοίκους του μικρού νησιού.Αλλοίμονο στο μοναχικό λιμανάκι που με τόση αφέλεια πίστεψε-γιατί είχε τόσο ανάγκη να πιστέψει-ότι επιτέλους η θάλασσα του έφερε συντροφιά..»

..και το αποτέλεσμα της κρεμάλας είναι “απογοήτευση” όμως όχι για το αντίο αλλά για το είδωλο στο καθρέφτη. Με κοιτάζει,μου γελά και εγώ θέλω να το κάνω θρύψαλα!Θέλω το αίμα να κυλήσει για ακόμα μια φορά στο χέρι μου για να νιώσω τον πραγματικό πόνο της επιλογής μου.

-Πως κατάντησες έτσι ρε γαμωτο? Το τελευταίο πανηγυράκι δεν σου έμαθε τίποτα ή μήπως δεν πόνεσε αρκετά ώστε να βάλεις μυαλό?
-Δεν ξέρω.. ή μάλλον ήξερα αλλά ήθελα τόσο πόλυ να ζήσω..Μα δεν αξίζω και εγώ λιγάκι?
-Καλά και τώρα τι καταλάβες μπορείς να μου πεις?Έζησες?Ένιωσες?Θέλεις?Μίπως θέλεις κι άλλο?
-Όχι!με πρόδωσε.. δεν θέλω άλλο! αλήθεια.. αρκετά! θέλω απλά να γυρίσω πίσω στην κρυψώνα μου,να εξαφανιστώ.
-Και τι θα καταφέρεις μ’αυτό?Νομίζεις ότι έτσι θα ξεχάσεις?Γιατί εξακολουθείς να το παίζεις ηλίθια αφού δεν είσαι!Δεν είσαι ρε γαμώτο!
-… ίσως και να’μαι .. δεν ξέρω, δεν με αναγνωρίζω πια…γιατί?Τόσα γιατί.. Πότε θα τελειώσουν?
-…
-Δεν απαντάς έτσι?Φυσικά,τι να μου πεις?Γι’αυτό σου λέω, άσε με να πάω να κρυφτώ.. μόνο εκεί νιώθω ασφάλεια..

..Και μέσα στο σκοτάδι θα βρω όλα τα κομμάτια όμως αυτή τη φορά θα είναι τα δικά μου(μάζεψα ήδη αρκετά της δικής σου ιστορίας ώστε να ξέρω..).. Θα τα συναρμολογήσω τώρα ένα ένα ψιθυρίζοντας την αγαπημένη μου μελωδία.. αυτή που για πάντα θα με συντροφεύει(ίσως στην φαντασία μου να την ακολουθει ο ήχο της κιθάρας σου και ας μην βάζω μυαλό)

Every night I cut out my heart..

My darling. .I'm waiting for you.
How long is the day in the dark?or a week? The fire is gone, and I'm horribly cold. I really should drag myself outside but then there'd be the sun.I'm afraid..
I waste the light on the paintings, not writing these words.We die.. We die rich with lovers and tribes,tastes we have swallowed,bodies we've entered and swum up like rivers.
Fears we've hidden in- like this wretched cave. I want all this marked on my body.Where the real countries are.Not boundaries drawn on maps with the names of powerful men.I know you'll come carry me out to the Palace of Winds. That's what I've wanted: to walk in such a place with you.With friends,on an earth without maps.
The lamp has gone out and I'm writing in the darkness..

(K.Clifton-English Patient)

My best wasn't good enough

. . .