Τέλος εποχής

Σκεφτόμουν τις προάλλες πόσα πολλά έχω χάσει στη ζωή μου.. πόσες φορές μετάνιωσα για κάτι που έκανα ή άφησα να μου συμβεί.Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να αφήνονται στην τύχη τους, ίσως γιατί την φοβάμαι..δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα καλή μαζί μου. Από μικρή ηλικία έμαθα ότι δεν πρέπει να χαρίζομαι σε κανέναν.Να μην αφήνω τους ανθρώπους να με πλησιάζουν πέρα από τα όρια που έθετα εγώ..Έμαθα να θάβω τον εαυτό μου μέσα σε ένα δωμάτιο,να κρύβομαι από όλους κι από όλα. A safe place to be…Επέλεξα δυο φίλες και τις έκανα δικούς μου ανθρώπους ,οικογένεια από εκεί και πέρα σήκωσα άμυνες και έφτιαξα ένα βολικό προσωπείο που κρατούσε άπαντες μακριά.Αντικοινωνική?Σκληρή? Ακόμα και δήθεν για μετρικούς,η εικόνα όμως αυτή με εξυπηρέτησε μια χαρά και για αυτή δεν μετανιώνω.Σίγουρα έδιωξα και κάποια άτομα που ίσως άξιζαν χώρο στη ζωή μου όμως εγώ ζούσα τον προσωπικό μου πόλεμο..μια μάχη με τον εαυτό μου και μαζί της θυσιάστηκαν πολλά.Την πόρτα έκλεισα από πολύ νωρίς και οποίος πρόλαβε μπήκε.
Τα χρόνια όμως πέρασαν και όπως ήταν φυσικό άλλαξα..ίσως και πάλι όχι τόσο.Το προσωπείο της απόμακρης,απλησίαστης το έχω ακόμα.Συνήθως το «φοράω» ασυναίσθητα όταν νιώθω άβολα ανάμεσα σε ξένους.Παρόλα αυτά αγαπώ τη μοναξιά μου αν και μερικές φορές ζηλεύω την κοινωνικότητα των άλλων.Δεν μπορώ να καταλάβω την αίσθηση που έχει κανείς όταν περιτριγυρίζετε από μια μεγάλη παρέα.Δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ όταν πρέπει να βρεθώ στο ίδιο τραπέζι με αγνώστους.Νιώθω περίεργα, εντελώς out of place. Παρόλα αυτά οφείλω να παραδεχτώ ότι my people skills have improved.. Α δεν έχω παράπονο!:P
Τέλος πάντων αυτό το κειμενάκι για αλλού πήγαινε και αλλού έφτασε.Δεν είχα σκοπό να κλαψομουνιάσω αλλά τον τελευταίο καιρό μου πάνε ΠΑΛΙ όλα τόσο στραβά.Από τη μια τα μαθήματα φωτογραφίας τελείωσαν(περιττό να αναφέρω το πόσο κομμάτια ένιωθα για μέρες)και μαζί τους έχασα επαφή μ'ένα άτομο που γνώρισα εκεί και κυριολεκτικά λάτρεψα(διότι μην ξεχνάμε τα περί κοινωνικότητας και κουραφέξαλα που έλεγα παραπάνω).Δηλαδή μου συμβαίνει το εξής υπεργαμάτο..δύσκολα,για να μην πω σπάνια γνωρίζω κάποιο άτομο που θέλω(απεγνωσμένα στην προκειμένη) να κάνω παρέα μαζί του και επειδή είμαι βλαμμένη και προβληματική το χάνω και κλαίω μετά τη μοίρα μου!Τελικά πρέπει να είμαι μεγάλο βόδι..δεν εξηγείτε αλλιώς.Όμως το προσπερνάω το θέμα αυτό γιατί πάλι μου έρχεται να κλαψομουνιάσω(όχι ότι δεν το συνεχίζω σταθερά αλλά λέμε..). Τελειώνοντας λοιπόν έφυγε καπάκι και ο καλός μου για το φανταριλίκι του και έκτοτε έχει αλλάξει η συμπεριφορά του..Ζηλεύει,γκρινιάζει,είναι καχύποπτος με τους πάντες και τα πάντα και γενικά μου σπάει τα αρχίδια!Προσπαθώ πραγματικά να δείξω κατανόηση για την κατάσταση και ότι είναι αντιμέτωπος με μια «διαφορετική πραγματικότητα» όμως δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα αντέξω να ακούω όλα αυτά,διότι συγνώμη ρε φίλε που δεν πάω να κλειστώ σε μοναστήρι για να μην νιώθεις εσύ ανασφαλής.Ελπίζω απλά τα πράγματα να αλλάξουν..(και επειδή μπούχτισα με όλα αυτά πάω καμιά βόλτα μπας και ξελαμπικάρω)

Ανήσυχες Μέρες

Ανήσυχες μέρες ταραγμένη νύχτα
βεγγαλικά στην παραλία κι αδιέξοδα
ζεστός καιρός τέλος του Μάη
κι ένα αεράκι να φυσάει.
Αστεία η λύπη να περνάει
κι όμως να σε νικάει.

Κόκκινα χείλη της φωτιάς
θυμάσαι εκείνη π' αγαπάς
το πρόσωπό της σαν νερό
μεσ' στο μυαλό σου το θολό.

Έχει αέρα απόψε, έχει αέρα
κι ακούω μια φωνή σαν τη δική σου
ανασαίνει η πόλη τη μορφή σου
γυρνάει μεσ' στο μυαλό μου η θύμησή σου.

Πού ' ναι τα μάτια σου να δουν
αυτό το δειλινό
πού 'ναι τα χέρια σου
ν' αγγίξουνε τον ουρανό.

Σ. Μάλαμας

Χουρέι!!!

Σήμερα το πρωί έμαθα ότι οι Therapy θα εμφανιστούν στις 11 του μήνα στην «Τεχνόπολις» στο Γκάζι,στο πλαίσιο του Vinyl Stories Festival.. Περιττό να πω ότι γουστάρω τρελά
και α τ ε λ ε ί ω τ α !!!! Έχω ήδη κάνει τα τηλεφωνήματα μου(γιατί μια συναυλία θέλει και καλή παρέα)και ανυπομονώ να τους δω!
Με εφαλτήριο λοιπόν τους Therapy ξεκίνησα και το καθιερωμένο«τι με περιμένει φέτος το καλοκαίρι».Έχουμε και λέμε ..

- Faithless 12 Ιουνίου στο Θέατρο Λυκαββητού(αν και ψήνομαι να πάω η μέρα δεν βολεύει γιατί 2 μέρες μετά έχει..)
- Placebo 14/6 (επίσης) στο Θέατρο Λυκαβηττού.Πέρσι δεν τους είδα,αλλά από τα σχόλια που άκουσα μάλλον καλά έκανα..παρόλα αυτά φέτος δεν τους χάνω ο κόσμος να χαλάσει!
- Dolores O’Riordan (εντέλει πολύ μου πάει ο Λυκαβηττός) στις 23/6.. Μετά την διάλυση των Cranberries(μαύρη μέρα) η Dolores επιστρέφει στα γνωστά μουσικά της μονοπάτια με το release του πρώτου της solo album με τίτλο “Are you listening”.Δυστυχώς το πρώτο singlάκι του δίσκου δεν με άφησε ικανοποιημένη.Το “ordinary day” είναι ένα ordinary(ψιλοχλιαρό για τα δικά μου ακούσματα)τραγουδάκι που το ακούς μια φορά και αν έχεις την κακιά συνήθεια να συγκρίνεις βγάζεις άνετα το συμπέρασμα ότι δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστο τα απίστευτα κομμάτια που έγραφε στις μέρες των Cranberries(μάλλον την επηρέασε η μητρότητα). Παρόλα αυτά εξακολουθώ να είμαι λάτρης της φωνής της(από το 1994 if I’m not mistaken) και φυσικά θα είμαι εκεί..
- Buena vista social club στο θέατρο Βράχων στις 29/6 .Εδώ παίζει πρόβλημα.. Δεν γουστάρω να πηγαίνω μόνη μου σε συναυλίες και για την συγκεκριμένη πολύ αμφιβάλλω αν θα βρω έστω ένα άτομο που να θέλει να με ακολουθήσει..
- 18/7 James-Air-Tori Amos στο Fly Beeyond Festival(Ολυμπιακό στάδιο).Μια νέα πολλά υποσχόμενη διοργάνωση η οποία έβαλε James με Tori Amos και με έστειλε αδιάβαστη (καλέ πότε έγινε η επανένωση των James??? )

Όλα αυτά τα ωραία λοιπόν φέτος το καλοκαίρι.. δεν μπορώ να πω, μου έφτιαξε την διάθεση ο συναυλιο-καταιγισμός!Να δω πόσα θα σκάσω,που θα σκάσω από το κακό μου όταν μάθω και τις τιμές των εισιτηρίων(με τους μαλάκες που έχουμε μπλέξει!)