Ένας ακαθόριστος ψίθυρος..

Τρίτη και οι εικόνες που τόσο βαθιά χαράχτηκαν στη μνήμη μου από το ταξίδι στην νεραιδοχώρα σιγά σιγά κατασταλάζουν αφήνοντας μια γλυκιά γεύση στο στόμα μου σαν την τεντούρα που με συνόδευε απαλύνοντας την απογοήτευση της επιστροφής.
Κανονικά λοιπόν θα έπρεπε να γράψω για τα Καλάβρυτα.Για τους ανθρώπους,τις μυρωδιές, τα χρώματα,όμως αντίθετος,σκέφτομαι απλά να αναφερθώ στο φαντασματάκι που άθελα μου με συνόδεψε στοιχειώνοντας το τριήμερο μου.Ταξιδέψε μέσα στο βαλιτσάκι της φωτογραφικής μου μηχανής,τρύπωσε μέσα στο«ταξίδι στην άβυσσο»του Pessoa,ανακάτεψε τις σκέψεις μου ζητώντας τον δικό του χώρο,απαιτώντας συνεχώς την προσοχή μου.Άραγε με μισείς ακόμα?

“Δεν τολμώ πια να πω πως σ’αγαπώ,αλλά θα σ’αγαπώ για πάντα.Εσύ σίγουρα δε μ’αγάπησες..Εσύ..”

Νόμιζα πως σε είχα χάσει μικρό μου φαντασματάκι.Σε έψαχνα μήνες όμως εσύ πουθενά! Έφτασα μάλιστα σε σημείο να πιστεύω πως σε είχα πετάξει άθελα μου.Λυπήθηκα πραγματικά όμως έμαθα να ζω χωρίς εσένα.Τώρα που ξαναγύρισες δεν μπορώ να αντέξω την παρουσία σου,μικρό μου.Η ζωή μου έχει αλλάξει,έχει γεμίσει με τόσο όμορφα πράγματα που εσύ δεν μπορείς να ακολουθήσεις.Έμεινες στο παρελθόν και σκούριασες μαζί του.
Θα σε κοιτάξω για μια τελευταία φορά,θα σου χαμογελάσω ύστερα θα σε κρύψω καλά μέσα στο κουτάκι των αναμνήσεων μου.Καληνύχτα..