Ταξίδι στο κενό

Είχε ήδη σκοτεινιάσει όταν το ξυπνητήρι της χτύπησε με τον ίδιο όπως πάντα ενοχλητικό ήχο. Άνοιξε τα μάτια χωρίς να σαλέψει κοιτάζοντας το ταβάνι του δωματίου της.Παλιότερα το ταβάνι αυτό της έξαπτε την φαντασία τόσο ζωηρά.Ήταν το μοναδικό σημείο του σπιτιού που αυστηρά διατηρούσε απεριποίητο,άβαφο,ξεφλουδισμένο.Ένα απερίγραπτο χάλι,στα μάτια των ανίδεων.Τόσες φορές την είχαν πιάσει οι δικοί της τονίζοντας την ανάγκη να το «σουλουπώσουν» λιγάκι όμως εκείνη παρέμενε ανένδοτη και καταφατικά αρνητική σε κάθε προσπάθεια τους να την μεταπείσουν.
Κάθε βράδυ πριν κλείσει τα μάτια της το παρατηρούσε για ώρες.Κάθε μουτζούρα,κάθε ξεφλουδισμένο σημείο είχε φωνή και της μιλούσε.Της εξιστορούσε περιπέτειες με ήρωες χαμένους σε σελίδες παραμυθιών που δεν γράφτηκαν ποτέ.Παραμυθία που κανείς δεν χαράμισε το χρόνο του για να της τα διηγηθεί.Παιδιάστικες εικόνες που με το καιρό μπερδεύτηκαν με τους πόθους της ενηλικίωσης.Η φαντασία της,ξύλινο καραβάκι που την ταξίδευε μέσα στην απεραντοσύνη ενός ωκεανού εμπειριών που δεν έζησε ποτέ.
Και όλα αυτά τα θαύματα εξαιτίας ενός απεριποίητου ταβανιού..

-Κάποτε.. ψιθύρισε και σηκώθηκε από το κρεβάτι της .

-Κάποτε.. επανέλαβε αμήχανα.

-Τώρα πια είναι αργά για ταξίδια, και σώπασε.

Το ανέκφραστο κορίτσι ντύθηκε γρήγορα μη δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στο τι θα φορέσει. Κάθισε μπροστά στον ξύλινο καθρέφτη που είχε ακουμπισμένο πάνω στο γραφείο της και έριξε μια σύντομη ματιά στο είδωλο της.Μετά άνοιξε το πρώτο συρτάρι και από μέσα έβγαλε μια χρωματιστή ατζέντα και ένα καφέ δερματόδετο σημειωματάριο.
Ξεφύλλισε τις λευκές σελίδες της ατζέντας φτάνοντας στη σημερινή ημερομηνία.

«21:00,συναντηση με τον φίλο μου τον Πέτρο .. Βάλε την χαρούμενη διάθεση» έγραφε με κόκκινα γράμματα .

“Mμμ..” μουρμούρισε χαμηλόφωνα,

-Φίλος ; .. για να δούμε ..

Πήρε στα χέρια της το σημειωματάριο και ψάχνοντας για μερικά λεπτά ανάμεσα στις κίτρινες σελίδες ανακυκλωμένου χαρτιού βρήκε τη λέξη που έψαχνε.

«Φίλος : Κοντινό, μη συγγενικό πρόσωπο με τον οποίο οφείλεις να σπαταλάς το χρόνο σου. Προσοχή!παρεξηγείτε εύκολα αλλά συνήθως προσποιείτε πως περνάει ευχάριστα στην παρουσία σου.Για να μην δείξει δυσαρέσκεια προσπάθησε να βρείς τρόπους διασκέδασης όπως π.χ να του τονώνεις το ηθικό με κολακείες.Πολύ σημαντικό.Επίσης οφείλεις να του συμπαραστέκεσαι,να δείχνεις το ενδιαφέρον σου ακόμα και όταν αδιαφορείς,να συμφωνείς και ποτέ να μην τον παραμελείς.Οι φίλοι είναι απαραίτητα στοιχεία μιας ισορροπημένης και φυσιολογικής ζωής.Ο άνθρωπος που έχει φίλους θεωρείτε κοινωνικός,εξωστρεφείς και ευχάριστος.»

-Φυσιολογικός;Δεν θυμάμαι να έχω κάποια καταχώριση γι’αυτό .

Ένα ερωτηματικό σχηματίστηκε στο μυαλό της μα το έσβησε σύντομα επαναφέροντας την κενή της έκφραση.
Η ανέκφραστη κοπέλα στράφηκε για ακόμα μια φορά στον καθρέφτη και ανοίγοντας ένα ορθογώνιο ξύλινο κουτί άρχισε να βάφει το πρόσωπο της.Πρώτα λίγη πούδρα,μετά σκιά,κραγιόν και μολύβι.Το πρόσωπο ένας πίνακας τέχνης που περίτεχνα ζωγράφιζε σχηματίζοντας όλα αυτά τα χαρακτηριστικά έκφρασης που πρέπει να την συνοδέψουν στην σημερινή της έξοδο.Είχε μάθει πως μερικές γωνιές και λίγες σκιές στα σωστά σημεία θα της έδιναν την απαραίτητη έκφραση για κάθε περίσταση.Λίγο χρώμα,λίγο ψέμα και με λίγη τύχη θα περνούσε απαρατήρητη.
Το ανέκφραστο κορίτσι φυσικά δεν ήταν πάντα έτσι.Κάποτε περνούσε με την αξία της την βάση των προδιαγραφών του φυσιολογικού που κάποιοι έθεσαν στην καθημερινότητα μας.Ζούσε και εκείνη στο κόσμο που έφτιαξαν για χάρη μας χωρίς να παραπονιέται.Χωρίς να ζητάει γιατί είχε μάθει πως όλα αυτά που έπλαθε στην φαντασία της δεν ήταν εφικτά ούτε πραγματοποιήσιμα.Ήταν όνειρα που έπρεπε να καταπιέσει στο υποσυνείδητο και να κυνηγά τους φτιαχτούς «φυσιολογικούς» στόχους που έθεσαν για εκείνη.Έτσι λοιπόν μια μέρα βρέθηκε στη μέση της λογικής και του παραλόγου και κόλλησε. Στο ενδιάμεσο της χαράς και της λύπης.Του πόνου και της ευτυχίας.Του ενθουσιασμού και της απογοήτευσης.Και τότε απλά σταμάτησε,κάπου εκεί.Ο χρόνος πάγωσε και την φυλάκισε σε μια ζωή που μηχανικά έπρεπε να ζήσει.Νεκρή καρδιά μέσα σε ζεστό σώμα και μυαλό προγραμματισμένο να εκτελεί τα θελήματα και τις υποχρεώσεις τους.Δουλειά,γονείς,φίλους,συγγενείς,μαθήματα,υποχρεώσεις ..υποχρεώσεις ..υποχρεώσεις ..

12 μετά τα μεσάνυχτα και το ανέκφραστο κορίτσι γύρνα στο σπίτι του.. στο ημίφως του δωματίου έβγαλε τα ρούχα,καθάρισε το πρόσωπο και ξάπλωσε κάτω από τη μάλλινη κουβέρτα.Κοίταξε για λίγο το φρεσκοβαμμένο της ταβάνι και έκλεισε τα μάτια ταξιδεύοντας στο κενό.