Fallen

Step out the front door like a ghost into the fog

Where no one notices the contrast of white on white

And in between the moon and you the angels get a better view

Of the crumbling difference between wrong and right

I walk in the air between the rain through myself and back again

Where? I dont know

Maria says shes dying through the door I hear her crying

Why?I dont know..

Round here we always stand up straight

Round here something radiates

Maria came from nashville with a suitcase in her hand

She said shed like to meet a boy who looks like elvis

She walks along the edge of where the ocean meets the land

Just like shes walking on a wire in the circus

She parks her car outside of my house,takes her clothes off

Says shes close to understanding jesus

She knows shes more than just a little misunderstood

She has trouble acting normal when shes nervous

Round here were carving out our names

Round here we all look the same

Round here we talk just like lions

But we sacrifice like lambs

Round here shes slipping through my hands

Sleeping children better run like the wind

Out of the lightning dream

Mamas little baby better get herself in

Out of the lightning..

She says its only in my head

She says shhh I know its only in my head..

But the girl on car in the parking lot says¨

"man you should try to take a shot"

Cant you see my walls are crumbling?

Then she looks up at the building and says shes thinking of jumping,
She says shes tired of life she must be tired of something

Round here shes always on my mind

Round here hey man got lots of time

Round here we never sent to bed early and nobody makes us wait

Round here we stay up very, very, very, very late

I cant see nothing, nothing round here

Catch me if I'm falling

Would you catch me if I'm falling?

Counting Crows - Round here

Changes..

Χτες το βράδυ μου τηλεφώνησε η Ε.

Είχε κάτι μήνες να επικοινωνήσει μαζί μου και πραγματικά ξαφνιάστηκα που με θυμήθηκε(για φαντάσου!).Μέχρι και με την Μ. είχε χαθεί,που τουλάχιστον με εκείνη κρατούσε μια τυπική επαφή.Μου τηλεφώνησε λοιπόν και μετά απο μερικά σύντoμα"τι κανεις"(γιατί το πρόλογο τι να τον κάνεις :P),μου ανακοίνωσε ότι μέσα στα x-mas αρραβωνιάζεται!
Τέλος καλοκαιριού μας το είχε ξεφουρνίσει βέβαια αλλά δεν περίμενα ότι θα γινόντουσαν όλα τόσο γρήγορα .Αρραβωνιάζεται Δεκέμβρη παντρεύεται Απρίλη.Όταν λοιπόν έφαγα την πρώτη κρυάδα μου πέταξε και την ατάκα«άντε βρε,έρχεται και η δική σου σειρά σου»με αποτελείωσε!
Με την Μ. και την Ε. σχηματίζαμε το τρίγωνο της ευτυχίας των παιδικών μου χρόνων. Ήμασταν τα 3ζιζάνια που μεγαλώσαμε μαζί(αχώριστα).Κάθε σαββατοκύριακο το περνούσαμε παρέα παίζοντας και κάνοντας βόλτες στις παιδικές χαρές των ονείρων μας.Χωρίς αυτές πιστεύω ότι η παιδική μου ηλικία θα ήταν ένας εφιάλτης(στο δρόμο με τις λεύκες)και σε εκείνες το χρωστάω..τους χρωστάω πάρα πολλά.
Έφτασε λοιπόν η στιγμή που η Ε. θα παντρευτεί.Με περνάει(ούτε καν)ένα χρόνο και αποφάσισε να προχωρήσει.Τον«γαμπρό»δεν τον έχω γνωρίσει ακόμα όμως αν πάρω από τα λόγια της Μ.(και τα λίγα που ξέρω από την ίδια) δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζουν.Όμως και πάλι όλα έχουν κάποια λογική.Τα χρόνια που πέρασε στη Πάτρα σπουδάζοντας την άλλαξαν πολύ.Έγινε άλλος άνθρωπος.Η ρομαντική και ευαίσθητη πλευρά της(αυτή που αποζητούσε το άλλο της μισό,τον ερώτα και την βαθιά συγκίνηση)πέθανε και την θέση τους πήραν συναισθήματα αδιαφορίας,αποξένωσης και σκεπτικισμού.Σταμάτησε να ψάχνει για άτομα που θα την ταρακουνούσαν συναισθηματικά,που θα την έκαναν να λιώνει με ένα τους άγγιγμα ή ένα βλέμμα και στράφηκε στην αντίπερα όχθη.Το μόνο που αποζητούσε πλέον από τους συντρόφους της ήταν η ανεκτικότητα .Άτομα τα οποία δεν θα ζητούσαν πολλά,δεν θα την έκαναν να ερωτευτεί,να πληγωθεί,να ζήσει.Βολεύτηκε σε αγκαλιές άδειες,δίχως ουσία και τώρα βρήκε το απόλυτο.Ένα άτομο που απλά την ευχαριστεί γεμίζοντας την γλυκόλογα τα οποία δεν νιώθει,όμως την κάνουν να αισθάνεται όμορφα.
Πως αλλάξαμε έτσι?Δεν μπορώ να βγάλω αυτήν την ερώτηση από το μυαλό μου..Τα χρόνια μπορεί να περνάνε όμως δεν αντέχω να βλέπω τις αλλαγές που πηγάζουν από τους συμβιβασμούς της ηλικίας.Ότι μεγαλώνουμε δεν σημαίνει ότι πρέπει να σκοτώνουμε κάθε ίχνος παιδικότητας..αυτής που πάντα μας έδινε το κουράγιο να ξανασηκωθούμε όταν τρώγαμε μια σπρωξιά .Αυτής που μας έκανε να ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά και ότι το αύριο θα μας δώσει ότι το σήμερα μας πήρε. Αθωότητα , αφέλεια?Δεν με νοιάζει γιατί εγώ όταν ήμουν στην μέση κάποιου άσχημου σκηνικού κοιτούσα γύρω μου και έβρισκα πάντα το ένα και μοναδικό καλό ανάμεσα στα χίλια άσχημα. Τα παιδία αναπτύσσουν φυσικές αντιστάσεις ,είναι δυνατά πλάσματα γιατί έχουν το κουράγιο και την δύναμη να ξαναρχίζουν απ’την αρχή κάτι που "οι μεγάλοι" από ένα σημείο και πέρα σταματούν να κάνουν,Να ονειρεύονται.Να χάνουν δηλαδή το δέντρο τους μέσα στο δάσος των άλλων.
Δεν λέω..λογικό να κουράζεσαι από ένα σημείο και πέρα ,όπως επίσης λογικό να αλλάζεις γιατί η αλλαγή επέρχεται της γνώσης(και συμμόρφωσης)όμως μαζί με όλα αυτά πρέπει να σκοτώνεις και τον ίδιο σου τον εαυτό? Εκείνο που κοιτώντας το παρελθόν αγάπησες τόσο?Η ενηλικίωση είναι κακό πράγμα όταν ερχόμενη πετάει την παιδικότητα στον κάδο των άχρηστων.Ίσως και πάλι όλα αυτά που λέω να μην έχουν λογική(ίσως και πάλι να φταίει η έλλειψη καφεΐνης .. και ο χρόνος που πιέζει!πρέπει να φύγω για δουλεία!! πάλι θα αργήσω γαμώτο! άααατιμο blog)

Αδιέξοδο

Χαζεύοντας το πληκτρολόγιο μου και αγγίζοντας τα πλήκτρα περιμένω όλα αυτά τα μικρά σκόρπια γραμματάκια να μπουν σε μια σειρά στο μυαλό μου και να φτιάξουν λέξεις καθρέφτες των σκέψεων που πνίγονται μέσα στην τρικυμιά του μυαλού μου. Εικόνες σύντομες σαν το φλας φωτογραφικής μηχανής,από ταξίδια που πέρασαν και άλλα που θα έρθουν τρενάρουν το παρών,αναστατώνοντας την κουρασμένη μου ψυχή, τάζοντας περιπέτειες που ξέχασα να ζήσω.Αχ πως ξέχασα να ζήσω?..Κλείνω τα ματιά και προσπαθώ να εξηγήσω στον δυνάστη του εγώ μου πως η θάλασσα είναι πια πολύ μακριά.Τη διαδρομή λησμόνησα όταν ένιωσα τον άνεμο να αλλάζει πορεία.Ο χάρτης των αισθήσεων ξεθωριάζει κάνοντας την καρδιά να καλπάζει παλεύοντας με την ίδια μου την ύπαρξη.Παλμοί που καταρρέουν καθώς οι στιγμές σαν την άμμο μιας κλεψύδρας γλιστρούν και με τελεύουν.

Όμως ανοίγοντας τα μάτια δεν μπορώ παρά να αποδεχτώ το σήμερα.Αυτό που μου έμεινε και δεν είναι λίγο.Όλα τα αλλά ας περιμένουν.Δεν είμαι έτοιμη ακόμα να δεχτώ την αλμύρα της μητέρας και ας την απογοητεύω για ακόμα μια φορά.Όταν την ξαναδώ θα της ζητήσω συγνώμη.Ξέρω πως θα με συγχωρήσει,δίνοντας την μυρωδιά του ιωδίου για να με ξανανιώσει.Το πνεύμα μπορεί να ταξιδεύει μέχρι την αγκαλιά της όμως το σώμα πρέπει να παραμείνει ακίνητο μέχρι να γιάνει…Περνώ βαθιά αναπνοή και πάλι απ’την αρχή.

Most fav movie themes

Καλημέρα :)

Midnight radio – Hedwig and the angry inch



Breath Feel Love
Give Free
Know in you soul
Like your blood knows the way
From you heart to your brain
Know that you're whole

Stay – Lisa Loeb (Reality bites)


..and you say, "Stay"

River Phoenix - The thing called love


lone star state of mine ..

τελευταίο(γιούχου)επεισόδιο

Τις τελευταίες δυο ημέρες κυκλοφορώ με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλια μου.Έχει κολλήσει εκεί το αναθεματισμένο και δεν ξεκολλάει με τίποτα.Πως είναι όταν ακούς ένα γαμάτο ανέκδοτο το οποίο κάθε φορά που το θυμάσαι σκας και ένα “say cheese” smile?
ε κάτι τέτοιο!

Λοιπόν τις προάλλες και ενώ ήμουν κομμάτια(κάτι σαν χαρακτήρας βγαλμένος από σίριαλ του Παπα-άπαπαπα-καλιάτη … lol κατάντια)ξεκίνησα μια συζητησούλα με τον Αριανο η οποία πραγματικά με έκανε να καταλάβω πόσο έξω είχα πέσει.Τέτοια ξενέρα δεν είχα ξανανιώσει στη ζωή μου. Από τη μέση της συζήτησης και μετά δεν τον αναγνώριζα!Μιλάμε για ολοκληρωτική μετάλλαξη(κοιτά the fly και θα καταλάβεις).Με άφησε τόσο απαράδεκτα μαλάκα με αυτά που αράδιαζε που είχα μείνει αποσβολωμένη να κοιτάζω την οθόνη του pc μου για κανένα τέταρτο(δεν το σχολιάζω,άκρως συλλεκτικό log).Μόλις λοιπόν κατάφερα να συνέλθω από το σοκ,συνειδητοποίησα το αναπόφευκτο :P

I'm not in love with him. I'm in love with ghosts...(η ατάκα από το «English patient» ηρθε και κάθισε κουτί στο κουκουρούκου κεφάλι μου)

..γιατί για να αγαπήσεις κάποιον δεν αρκεί το περιτύλιγμα,σε κάποια φάση θα σε πιάσει αυτή η γαμημένη περιέργεια και θα ψάξεις πιο βαθιά για να δεις τι κρύβει.Εγώ λοιπόν άνοιξα το kinder αυγό μου και το μόνο που βρήκα ήταν έναν παρτάκια με υπαρξιακά να καβαλάει ένα καλάμι!(γνωριμία->φιλιά->σχέση->ΖΟΝΓΚ!γαμώτο!)

..και για να μην παρεξηγηθώ..Το παιδί μια χαρά άτομο,για φίλος(ναι γαμώ)και για γκόμενος ΑΛΛΗΣ(hand full).Sry but I’m done and through with it!Μπορεί να αγαπώ ακόμα αυτό το άτομο που με έκανε να παραδοθώ ολοκληρωτικά όμως αυτός έζησε όσο και το καλοκαίρι.Με τα πρώτα κρύα με εγκατέλειψε για θερμότερο κλήμα αφήνοντας με πίσω,να τρώω στη μάπα την extraterrestrial βιοχλαπάντσα ενός αντικαταστάτη του.Αρκετά ..

(«κεφάλαιο Αριανός : ανεξιχνίαστο»..το ρίχνουμε στα αζήτητα και πάμε για άλλα)

Come to me in dreams

Σε λίγο θα ξαπλώσω.

Θα κλείσω τα μάτια μου και θα σε περιμένω.

Μην αργήσεις.

Μην αργήσεις να έρθεις ψυχή μου.

(μου έχεις λείψει τόσο)

jazz!

Ξυπνώντας απότομα το πρωί – καμία μαακία όνειρο θα έβλεπα πάλι – κοίταξα αγχωμένη το ξυπνητήρι μου..7:45 !
«εμ οκ» λέω ψύχραιμα «θα αργήσω λιγάκι στην δουλειά..σιγαααα μωρέ»!
Όμως αστραπιαία τα μάτια μου γούρλωσαν(σαν να άκουγα από τώρα dolbysurround την γκρίνια της προϊσταμένης μου)«πω και ποιος την ακούει τώρα!!»μονολόγησα ενώ άρχισα σαν την τρελή να ντύνομαι με ότι έβρισκα μπροστά μου(ευτυχώς το αποτέλεσμα δεν παρέπεμπε σε Γερμανό τουρίστα)και αφού πάτησα τις γατούλες μου κάνα δυο φορές, βγικα πετώντας από το σπίτι ψάχνοντας για ταξί(θρυλικέ ταρίφα)..Εντέλει στην δουλειά έφτασα κατά τις 8:10 πράγμα πολύ cool όμως έλα που ξέχασα κάτι!..αχ καλέ Τρίτη είναι!Σήμερα πιάνω δουλειά στη 13:00 το μεσημέρι!..Για ποτέ μεταμορφώθηκα σε βρομόστομο νταλικέρη ούτε που το κατάλαβα..αφού με στόλισα λοιπόν καλά καλά,πήρα πάλι το δρόμο για το πίτι μου.



Το κουνιτό μου κατά τις 12 άρχισε να χτυπάει(ειδοποίηση να ξεκολλήσω από το pc και να αρχίσω να ετοιμάζομαι πάλι για το ίδιο λούκι)..Φυσικά τώρα η φάση ήταν διαφορετική .. Ντύθηκα με το πάσο μου και πήγα κυρία στην δουλειά..
Φτάνοντας το μάτι μου έπιασε σε κάτι περίεργο..Αστυνομία,προστατευτικές κορδελίτσες and all that jazz.Πήγα λοιπόν κοντά και ρωτώντας ένα συνάδελφο μαθαίνω ότι πήρανε τηλέφωνο για να μας ειδοποιήσουν ότι τάχα μου μας βάλανε εκρηκτικό μηχανισμό(μμμ ναι lol).Τι όμορφη γιούχου κατάσταση!..αναπουπουλιάσαμε και σήμερα!..έτσι κατευθύνθηκα και εγώ μέχρι την πλησιέστερη φραποπηγή και έλιωσα κοιτώντας το ταβάνι για κανένα 2ωρο.Βεβαια μ’αυτά και μ’αυτά έμαθα και κάτι πολύ σημαντικό.
Οι συνάδελφοι μου είναι στόκοι στο τάβλι! :P

Just give me a pain that I am used to..

Ξύπνα!

Τι είναι? τι έγινε?

Κοίτα γύρω σου.. κοίτα!

Πόσες μέρες πέρασαν?δεν είμαι σίγουρη..κοιμόμουν βαριά,μα κανείς δεν με ξύπνησε? Ειρωνεία,έτσι?..μα φυσικά και αυτή έχει την θέση της στο «παραμύθι» σου.Βεβαια αν το καλοσκεφτώ ίσως έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα.Κανείς δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει,μόνη μου έπρεπε να ανοίξω τα μάτια και να αναζητήσω το «εγώ» που έχασα όταν βρήκα το «εμείς»(Εμείς?μαζί?Ποτέ!μη γελιέσαι..).Ξέρεις κάτι?Αρκετά με τους εφιάλτες σου,δώσε μου κάτι καινούργιο και αν δεν έχεις τότε φύγε!Εξαφανίσου από μπροστά μου..σε βαρέθηκα.Είμαι έτοιμη σου λέω!Έδωσα εντολή στα χέρια μου να απωθήσουν τον Μορφέα.Ας πάει να αποκοιμίσει και κανέναν άλλο..έτσι για αλλαγή.Έφτασε η στιγμή να νιώσω το χειμώνα,να με αγγίξει το κρύο τόσο βαθιά μέχρι να κοπεί η ανάσα μου και αυτό,πίστεψε με,θα είναι αληθινό.Εσύ δεν μπόρεσες ποτέ να μου το δώσεις .

Τα μαύρα σύννεφα είναι εκεί,ηρθαν για εμένα!Αργήσατε,όμως τώρα θα πάρω αυτό που θέλω..αυτή τη φορά θα σε νικήσω!

-Όμως τα σύννεφα κούφια, χωρίς σταγόνα βροχής-
(κι άλλο ψέμα?Δεν είναι δυνατόν!Κάποιος παίζει μαζί μου!)

Τα κοιτώ απελπισμένη αναζητώντας την υγρή τους λύτρωση όμως αυτά με κοροϊδεύουν τάζοντας μου κάτι που δεν θα μου δώσουν ποτέ.Κάνουν βόλτες στον ουρανό,κρύβουν το φεγγάρι με υποσχέσεις ανεκπλήρωτες.

Θέλεις βροχή?Παρηγοριά?Νομίζεις ότι ξεπλένοντας τις πληγές σου αυτές θα κλείσουν? Γελάστηκες..έχεις κι άλλο δρόμο να διανύσεις μικρή μου..Μέχρι τότε όμως μπορείς να βρεις την βροχή στα όνειρα σου.Ο Μορφέας δεν θα στην αρνήθει,ίσως γιατί μόνο αυτός σε λυπάται.Καληνύχτα λοιπόν..και όνειρα γλυκά.

A new day has begun

Touch me
It's so easy to leave me
All alone with the memory
Of my days in the sun

Foolish Games

Well, excuse me, guess I've mistaken you for somebody else,
Somebody who gave a damn,
Somebody more like myself.

! ! !

Βαρέθηκα να περιμένω κάτι που δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ!

Βαρέθηκα να σου γκρινιάζω κάθε φορά που σε βλέπω στο msn

Βαρέθηκα να σε βλέπω να μου μιλάς τόσο αναίσθητα σαν να μην συνέβη τίποτα μεταξύ μας.Πως μπορείς να μην νιώθεις? Να μην αντιδράς? Τόσο λίγο σήμαινα για εσένα?

Έλεος θέλω να σταματήσω να πονάω και να νοιάζομαι για εσένα! Που στο καλό είναι ο διακόπτης του off?

Just for you..

μια αλήθεια μέσα σε ένα μεγαλο ψέμα

Ήταν νωρίς το απόγευμα όταν βρεθήκαμε.Φορούσες ένα σκουρόχρωμο χακί σακάκι και είχες τα μαλλιά σου πιασμένα πίσω.Σε πλησίασα,με φίλησες στο μάγουλο και μ’ένα αμήχανο χαμόγελο προχωρήσαμε επί της Ερμού μέχρι το πλησιέστερο καφενεδάκι. Μπαίνοντας μέσα σου έδειξα το τραπέζι που είχαμε καθίσει όταν ήμασταν ακόμα στις αρχές της σύντομης διαδρομής μας.Αμίλητος με ακολούθησες.Καθίσαμε για ακόμα μια φορά στις ίδιες καρέκλες.Τότε μου κρατούσες το χέρι και το βλέμμα σου ήταν γεμάτο με όλα τα θέλω του κόσμου,τώρα δεν βλέπω τίποτα μέσα στα μάτια σου,κάτι κρύβεις,όμως τι?Άλλαξες τόσο, γιατί?Αδιάφορος,ασυγκίνητος κενός με κοιτάς.Τι περιμένεις να ακούσεις?Δεν μιλήσαμε πολύ απλά ανταλλάξαμε ματιές.Η απόσταση ανάμεσα μας πονάει αλλά πώς να σου το πω? Νιώθω τόσο άβολα και συγχρόνως πονάω τόσο που δεν μπορώ να απλώσω το χέρι μου να σε αγγίξω.Δεν με κάνεις εσύ να νοιώθω έτσι αλλά οι περιστάσεις … οι περιστάσεις,εσύ έθεσες τα όρια και τα σεβάστηκα,συμβιβάστηκα?ούτε λεπτό.Ψέμα συμβιβάστηκα,έπρεπε να το κάνω,δεν μου άφησες περιθώριο ,ούτε μια γωνίτσα για να κρυφτώ, να ξεχαστώ.Ανοίγω την τσάντα μου και σου δίνω ένα μοβ κουτί “το δώρο σου” λέω σχηματίζοντας ένα χαζό χαμόγελο,όμως τα μάτια μου είναι αυτά που θα προδώσουν την ψυχή μου,βουρκώνοντας .Καταπίνω την πίκρα της στιγμής . Την κλείνω πάλι μέσα.Παίρνω μια βαθιά αναπνοή «ηρέμισε» λέω στον εαυτό μου .. ηρέμισε? πως?θέλω να κλάψω!μην με σταματάς και εσύ !«ΗΡΕΜΙΣΕ»,ξανακαταπίνω το ξέσπασμα και κοιτώντας από το παράθυρο τον αφήνω να επεξεργαστεί το κουτάκι.Το ανοίγει και βλέποντας το περιεχόμενο,δεν λέει ούτε λέξη.Σιωπή.Απλά κρατά το κεφάλι του χαμηλωμένο . Τον κοιτώ,δαγκώνω τα χείλια μου,“δεν έπρεπε αλλά ευχαριστώ” ψελλίζει. Ξαναγυρίζω το βλέμμα μου στο παράθυρο κοιτάζοντας τους ανθρώπους που μας προσπερνούν αδιάκοπα “ήταν τα γενέθλια σου ..”.Μετά από μερικά λεπτά ζητήσαμε την απόδειξη , πληρώσαμε και σηκωθήκαμε να φύγουμε.Δεν είχαμε τίποτα να πούμε ο ένας στον άλλο ή μάλλον όχι .. είχαμε πολλά όμως οι λέξεις που μας επνιγαν χανόντουσαν στον ωκεανό των «δεν πρέπει» και «είναι αργά»(πολύ αργά).

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής,η στάση του μέτρο ήταν εκεί έτοιμη να μας βοηθήσει να εξαφανιστούμε μέσα στα υπόγεια βαγόνια μιας αντίθετης διαδρομής.Θέλω να του μιλήσω,θα σκάσω,άφησε με.. όμως και πάλι το ίδιο όχι αντηχεί στο μυαλό μου.

Κοίτα την πόλη γύρο μας.Όλα σε αποχρώσεις του γκρι.Έχω πρόβλημα σου λέω , δεν μπορώ να ξεχωρίσω πλέον τα χρώματα.Ξέρω ότι υπάρχουν,ξέρω ότι είναι εκεί όμως εγώ αδυνατώ να τα δω.Συναισθηματική αχρωματοψία θα το ονομάσω.Τα πάντα ένας πίνακας από νερομπογιά εκτεθειμένος στη βροχή.Οι σταγόνες πέφτουν πάνω στο σκούρο χειμωνιάτικο τοπίο και το μουτζουρώνουν.Δεν διακρίνω πια της μορφές.Μια θολή γκριζωπή απεικόνιση μιας πραγματικότητας που πρέπει καθημερινά να αντιμετωπίζω.Όμως δεν θέλω και τότε το πρόβλημα μου μεγαλώνει.Παλιότερα μέσα στον πίνακα αυτό ήσουν και εσύ,συγκρατούσες τις αποχρώσεις και τις έκανες να μοιάζουν ζωντανές,να πάλλονται σαν την καρδιά μου όταν έφερνα την εικόνα σου στο μυαλό μου.Τώρα όλα είναι γκρι και γι’αυτό ευθύνεσαι εσύ που με έκανες να ξεχάσω ότι στην παλέτα μου εκτός απ’το μαύρο και το άσπρο υπάρχει και το κόκκινο,το μπλε,το πράσινο,το κίτρινο και άλλα τόσα που αν τα βάλουμε μαζί μας κάνουν τον κόσμο στον οποίο αξίζει να ζω όμως που είναι ?χάθηκε και για όλα φταις εσύ.. εσύ?ψέμα! Δεν φταίει κανείς μοναχά εγώ.Ήξερα,όμως τα γκρέμισα όλα για μερικές λέξεις,ένα καλοκαιριάτικο πρωινό και ένα φιλί με γεύση τσιγάρου.Όλα για μια διαδρομή που κράτησε..λίγο πολύ λίγο. Όλα για σένα .. ψευδαίσθηση καλό μου,είμαι εγωίστρια.Ένιωσα,έζησα και χάθηκα στην διαδικασία.Αυτό είναι όλο (ένα παραμύθι)

the day after..

Τι κρύο κι αυτό σήμερα ? Έριχνε καρέκλες από το πρωί .. πάλι καλά που έπιανα δουλειά στη μια το μεσημέρι αλλιώς δεν ξέρω τι θα έκανα .. με έχουν πιάσει τα κρυουλιάρικα μου απ’ότι φαίνεται . Ξύπνησα λοιπόν κατά τις εννιά , ήπια το καφεδάκι μου , συλλογιστικά τον χτεσινό χωρισμό και μπορώ να πω ότι νιώθω μια χαρα . Εντέλει η μπλογκοθεραπεία απέδωσε … ( για φαντάσου !)

Τώρα που βράδιασε με χαλάει λιγάκι η ιδέα ότι δεν θα τον ακούσω προτού κοιμηθώ αλλά what the heck θα το αντιμετωπίσω . Έχω και τον T. στο msn και λέμε τις μαακιούλες μας για να περάσει η ώρα .. αυτός άραγε που είναι ? … ε ναι … άτιμη νύχτα εσύ τα φταις όλα ! πέρασα μια ολόκληρη μέρα χωρίς να τον σκεφτώ αλλά να τα μας πάλι!τεσπα .. θα μου περάσει :P

So where do I sail?
A ship losing control
My cries swallowed up, lost in the raging sea
So where has love gone?
Will I ever reach it?

The Cape of Storms echoes the pain I feel inside